En toen at ik cavia.

Het is een boeiend weekend geworden voor mij. Zaterdag was er een uitstap met AFS naar Otuzco, een stad die meer in het binnenland gelegen is, in de Sierra (bergen) dus. We gingen met bijna alles intercambios (alle mensen op uitwisselingservaring, moeilijk adequaat te vertalen) en enkele gastbroers van via de bus naar Otuzco. Dit alles werd georganiseerd door Sofia, het plaatselijke hoofd van AFS.

Onderweg zagen we veel van het prachtige landschap. Enorme groene suikerrietvelden, waarvan er enkele in brand stonden. Blijkbaar steken ze hun gewas zelf in de fik, opdat enkel de dikke en suikerrijke stengels blijven staan - althans zo vertelde Jolien me. Deze Jolien is overigens een Belgische uitwisselingsstudente die hier naar de universiteit gaat; wonder boven wonder kent ze het dorp (zeg gerust gat) Emblem en de familie Vantomme. Daarvoor moet je dan naar het andere eind van de wereld. De rest van het landschap bestond uit al dan niet begroeide bergen, rotsen en hier en daar een rivier of waterval.

Otuzco zelf was niet echt het summum van schoonheid te noemen. De stad is een stuk armer dan Trujillo, en dat was ook te zien aan de huizen, hoewel de traditionele bruine daken wel een mooi zicht waren. De grote attractie van de stad, la Virgen de la Puerta, was nu niet echt de moeite waard. Blijkbaar was er ooit een beeld van de Maagd verschenen tijdens een veldslag of zo... Een "vriendelijke" maar onwelgekomen dame heeft het mij en Jolien gedurende de busrit uitgelegd maar we waren niet echt geinteresseerd in religieuze onzin.

Na een wandeling omhoog en een zeer korte en lichte regenbui kwamen we een plaatselijke discotheek tegen (om 3 uur 's namiddags of zo), waar we terstond binnentraden, enkele flesjes bier bestelden (vooral de gastbroers vonden dit een topidee) en een dansje waagden. Gelukkig was kunnen dansen niet echt een vereiste: zelfs ik werd niet uitgelachen. Hierna gingen we terug met de bus naar Trujillo, waarna we nog ergens een stukje overheerlijke taart gingen eten.

Zondag ging ik met de familie - Papa Carlos, mama Julvia, broer Carlos, zus Karla en nichtje Brissetth (dochter van Karla) naar het Regionale Feest van de Aardbei. Daar was nu werkelijk niets te beleven buiten aardbeien eten en een pintje drinken. Er speelde wel een orkestje maar dat leverde geen sfeer op.

Na een korte poos hier te verblijven vertrokken we om ergens middag te eten. Papa Carlos vroeg me of ik zin had om eens Cuy te eten. Uiteraard had ik wel zin om dit te proberen. Dus toen at ik cavia... best lekker als je het mij vraagt, alleen was het nogal plakkerig. Gelukkig werd er geen volledige gefrituurde cavia op mijn bord gelegd, enkel een soort bil of zo. Ik kan best begrijpen dat ze dit eten in Peru, wij eten immers ook konijn, toch?

Overigens is het hier verdomd warm vandaag, zou graag eens naar het strand gaan... Hoe is het ginder?

Zonnige en kwaadaardige groeten,
Luka

Foto's van de eerste dagen, een tikkeltje outdated.

Een snel, kort berichtje: ik heb foto's online gezet. Via de module aan de rechterkant van deze pagina kan u mijn album makkelijk bereiken. U kan de presentatie ook gewoon via deze site bekijken, de link brengt u evenwel betere kwaliteit (lees: grotere foto's) en korte commentaar. Het zou dus een enorme verspilling van mijn werk zijn als u de foto's gewoon hier bekijkt in plaats van mijn textuele begeleiding te lezen. Recentere foto's komen eraan, ik heb nu uitgevogeld hoe dit werkt.

Fijn weekend iedereen!

¿Fiesta?

Na intussen meer dan een week is het tijd om alles eens op een rijtje te zetten voor jullie, waarde lezers, en voor mezelf.

Rijtje: opstaan, bus nemen, werk, bus terug, eten, bus nemen, Spaanse les, bus terug, thuis.

Opstaan spreekt voor zich, dat doe ik om 7.00. Na een licht ontbijt neem ik de bus - "el micro" genaamd, omdat het een soort prehistorische minibusjes zijn - richting mijn project. Ik werk in een tehuis voor jongens van 6 tot 17 jaar, wezen, achtergelaten kinderen of van wie de ouders niet meer voor ze kunnen zorgen. In Peru blijkt er een groot probleem te bestaan met alcoholverslaafden, o.a. hun kinderen komen in het tehuis terecht. Van 8.00 tot 12.00 werk ik in het tehuis, samen met Annemarije, een Nederlandse die ook via AFS hier is. Ons "werk", de kinderen vermaken, wordt enigszins bemoeilijkt door de vaste medewerkers, die nog in de jaren stilletjes leven. Als kinderen niet luisteren, trek je aan hun oren. Tevens wordt de televisie als het perfecte zoethoudertje gebruikt, buiten spelen liefst niet te veel. Uiteraard worden de jongens daar al eens gek van en proberen te ontsnappen... Ze zijn echter meestal heel lief en vriendelijk voor ons. "Meestal" is het sleutelwoord in de vorige zin.

Het middagmaal in Peru bestaat bijna altijd uit rijst met kip. Soms is een vlees of vis, en meestal nog wel een saus en hier en daar groenten of fruit, maar kip is immens populair hier. Zelfs hotdogworstjes worden hier van kip gemaakt.

De lessen Spaans zijn verschrikkelijk. Gelukkig is het begrip namiddag in Latijns-Amerika relatief: ik en Linde hebben les van 4 tot 6. Ik ken echter al redelijk Spaans en om dan les te krijgen in de trant van: Yo soy, tu eres, el es (Ik ben, jij bent, hij is) is redelijk vervelend, om niet te zeggen oersaai.

Intussen beginnen meer en meer kleine verschilletjes tussen Belgie en Peru me op te vallen. Zo is het typen van dit bericht lastiger dan je zou denken - een soort Spaans Qwerty-toetsenbord waar verschillende letters op een andere plaats staan. Gezien het aangename klimaat hier hebben ze overal enkel glas en ramen die niet helemaal gesloten kunnen worden en dus slecht isoleren. Afwatering in de straten zijn hier onbekend.

Uiteindelijk ben ik aanbeland bij het laatste puntje van dit bericht... ¡Fiesta! Zaterdag gaf een vriend van mijn broer een soort feestje, er was echter amper volk en er waren nog stapels bier over. Dus besloot mijn broer dat we beter ergens anders heen gingen... We hebben zowat de halve stad gezien en zijn menige bedoening binnengestapt, waar ik uiteraard geen bal verstond van wat men mij vertelde gezien mijn gebrekkige kennis van de Spaanse taal, gecombineerd met al te luide muziek. Mijn broer houdt denk ik wel van uitgaan, aangezien we pas rond 5.00 terug thuis waren. Voor de nieuwsgierigen: ook in dit bericht heeft Fonske-censuur ingegrepen.

Hasta la proxima semana,
Luka

Start.

Donderdagochtend bevond zich nog een bende wenende jongedames, vergezeld door onderstaande, op de luchthaven van Zaventem. Omstreeks 11 uur bevond diezelfde groep jonge mensen zich reeds in Madrid (mooie luchthaven trouwens - weldra fotomateriaal). Bij het opstijgen heb ik het mooiste beeld van Belgie gezien dat ik ooit heb meegemaakt, helaas had ik mijn fototoestel niet bij de hand. Onder begeleiding van de geeloranje zonsopgang brak ons vliegtuig door het broze wolkendek... Prachtig

Tijdens de lange reis over de Atlantische Oceaan werden we getraind in de Kunst van het Eeuwige Wachten. Inderdaad, zulk een vlucht duurt verschrikkelijk lang en de afgrijselijke films aan boord zijn eerder een handicap dan een hulp. Gelukkig bood ons vervoersmiddel zelf soelaas - een grappig ding. Geen dertiende rij voor passagiers, motoren van het merk Rolls Royce, en een waarschuwing op de vleugels "Do not walk outside this area". Alsof ik dat van plan was, sukkels...

In Lima was het weer zowaar slechter dan in Belgie: koud en grijs. En donker om 17.30. Gelukkig werden we opgewacht door AFS del Perú en meteen naar onze tijdelijke verblijfplek gebracht. Een smakelijke maaltijd en een weldoende nachtrust werden uitermate geapprecieerd. Daarenboven kwam vrijdag ook de zon een kijkje nemen, als kers op de taart. We werden door AFS ingelicht omtrent typisch Peruviaanse zaken zoals (zeer belangrijk) vals geld herkennen, hygiene, gastronomie (in een notendop: nooit voedsel weigeren) ...

's Avonds namen ik en Linde de bus richting Trujillo, waar we zaterdagochtend werden opgewacht door onze respectievelijke gastfamilies. Ik werd opgevangen door mijn gastbroer Carlos, die even oud is als mij, en werd al snel achterop diens brommer door het Peruviaanse verkeer geloodsd (na het thuis achterlaten van mijn bagage, natuurlijk). In Trujillo is het minder erg dan in Lima, maar ik kan je een ding vertellen over het verkeer in Peru: het is geweldig, maar ik ben blij niet achter het stuur te zitten. Het belangrijkste deel van het vehikel is de toeter, invoegstroken moeten nog uitgevonden worden, rijstroken worden vrolijk genegeerd...

Hoe dan ook, het weer is lekker en het eten zonnig. Hoera.