Ik wens je...

• 2009 maal een glimlach om het onverwachte
• 2009 keer de moed om te zeggen waar het op staat
• 2009 zonnestralen op je lichaam
• 2009 lichtjes in de duisternis
• 2009 momenten om alles even te laten bezinken
• 2009 vrienden zoals de mijne
• 2009 keer de wijsheid om het zo te laten
• 2009 dromen die het waard zijn om na te streven
• 2009 gelukkige ogenblikken met diegenen die je dierbaar zijn
  
• 2009 onbekenden die je begroeten
• 2009 vlinders aan je vensterraam
• 2009 maal de kracht om de juiste beslissing te nemen
• 2009 toevallige ontmoetingen met een oude vriend, kennis, collega of geliefde
• 2009 sterren die het pad verlichten
  
• 2009 keer de kracht om toe te geven dat je fout zat
• 2009 kansen om te genieten van wat mooi is
• 2009 lieve woorden

1 januari 2009, Trujillo, Peru

Luka

Bijna katholiek

Neem van mij aan dat "bijna" het sleutelwoord van de titel is. Nog steeds even ongelovig als altijd, en lichtjes vijandig tegenover het instituut de Kerk - vanwege begane misdaden door de eeuwen heen, waarover ik nu niet zal uitwijden - ben ik toch een heel klein beetje opgenomen in de wat meer katholieke wereld die Peru nu eenmaal is.

Vorige vrijdag was de zilveren bruiloft van een oom van me hier. Voor de mensen die wat minder bekend zijn met tradities: zo noemen ze het als je 25 jaar getrouwd bent. Ja, zilveren bruiloft. Ja, een gouden bruiloft bestaat ook. En een platina ook. En er is meer! In ieder geval, het hele gebeuren was gekoppeld aan een mis in de avond, die ik bijgewoond heb met mijn broer en een vriend. Ik kan niet beweren dat het echt boeiend was, het hele gegeven "eucharistieviering" geeft me al de kriebels, en een Spaanstalige priester aan het andere eind van de kerk is niet echt bevorderlijk voor de interesse. Hoe dan ook, deze mis werd gevolgd door een groots feest met avondmaal en dans tot in de vroege uurtjes. Uiteraard werd ik aangestaard als blanke idioot die niet echt een begaafde danser is. Ik neem aan dat dit gaat met vallen en opstaan. Vooral veel vallen.

De volgende katholieke activiteit was - iets straffer toch - het ondernemen van een bedevaart. "Waarheen?" is ongetwijfeld de vraag die onmiddelijk opduikt in je hersenpan. Scherpenheuvel of Lourdes zijn namelijk niet meteen bij de deur. Otuzco is dat echter wel. Om zes uur 's avonds vertrokken mijn broer Carlos, diens halfbroer Heyner, een vriend genaamd Jhousep en ik vanuit een plaats op ongeveer de helft van de weg tussen Trujillo en Otuzco. Het eerste deel wandelden we op een zandweg, wat best avontuurlijk was. Op een gegeven moment hadden we een binnenweggetje genomen, toen we een andere zaklamp zagen. Wanneer we de eigenaar hiervan zagen rennen, vluchtten we weg, vrezend voor rovers. We lieten onze lichten uit, renden door de struiken, namen binnenwegen en lieten uiteindelijk de achtervolgers achter ons ... alleen om bij de volgende rustpauze te ontdekken dat ze ook wandelaars waren. Het moge duidelijk zijn dat het avontuur een grotere reden was voor onze tocht dan het geloof.

We kwamen aan om vier uur in de ochtend, om te ontdekken dat er nog enorm veel volk op straat was. Het stadsplein lag bomvol al dan niet slapende mensen, overal stonden kraampjes, de kerk was overbevolkt en op het plein stonden enorme houten staketsels. We besloten om toch even van een korte nachtrust te genieten in het huis van de grootmoeder en legden ons daar te slapen, temidden van een grote groep andere reizigers. Een deel van de familie was immer met de auto gekomen om te genieten van het feest. De volgende dag gingen we opnieuw kijken, dronken enkele biertjes - de rest dan, ik drink niet op maandagen. Genoten van een vuurwerkschouwspel aan de houten torens en namen de taxi terug. De arme taxibestuurder werd door de corrupte politie viermaal tegengehouden "om de papieren te controleren". Wat uiteraard een smoes is om de man min of meer te beroven, ik geloof dat hij tijdens de rit meer is kwijtgeraakt dan dat hij heeft verdiend aan ons.

Intussen begin ik al een beetje in de kerstsfeer te raken - alweer zoiets christelijks - ook ons tehuis is al prachtig versierd met uiteenlopende zaken (Sneeuwmannen, iemand?). Ik heb, zoals steeds, geen enkel idee welke kerstgeschenken ik zal kopen, maar de inspiratie zal me op het geschikte moment hopelijk wel redden.

Aldus dringt het katholicisme mijn wereld binnen, en probeer ik krampachtig er niet al te zeer door beïnvloed te worden, wat gelukkig niet echt moeilijk is met een allesbehalve fanatieke familie. Driewerf hoera?

Edit: Overigens wou ik ook nog even laten weten dat mocht ik - tegen alle verwachtingen in - ooit toch sterven, ik dan niet op een christelijk kerkhof begraven wens te worden, noch in een kerk herdacht.

Luka

Over vlinders

Gezien ik onlangs het Spaanse woord voor vlinder te weten ben gekomen, en rekening houdend met de aanhoudende jammerklachten dat deze pagina al te vaak gevuld wordt met cynische gedachten, heb ik besloten om dit keer mijn bericht aan dat prachtige dier te wijden: de vlinder. Overigens zou ik graag nog de opmerking maken dat, hoewel ik hier vaak de hoogmis van het sarcasme lijk te vieren, het hier wel degelijk geweldig is. En ik geniet er met volle teugen van. En ik heb nog steeds hoop in een betere wereld. Beter zo?

Goed, vlinders dus. Ik ken intussen de vertaling voor dit woord in vijf talen, dus zal ik een klassement omtrent de klank van het woord in deze verschillende talen, uiteraard aangevuld met een klein woordje uitleg. Spannend, inderdaad.

1. Mariposa (Spaans)
Geweldig vind ik dit woord. De warme klinkers geven een heel kleurig beeld van de vlindervleugels, en de korte lettergrepen geven het idee van gefladder. Cum Laude.

2. Vlinder (Nederlands)
Misschien verrassend, maar dit woord verdient de tweede plaats vanwege zijn vrolijke i-klank in combinatie met de zachte, haast vloeibare medeklinkers. Het centrale deel -nd- klinkt wederom als het op en neer bewegen van de vleugels, en het schokkerige bewegen van bloem naar bloem.

3. Papillon (Frans)
Hoewel de klinkers meer kleur hebben dan in het Nederlands - wellicht typisch voor Romaanse talen - doet het woordeinde deze vlinder de das om. Dit klinkt gewoon veel te dof en doods voor een lieve vlinder.

4. Butterfly (Engels)
Dit woord zit gewoon niet goed, de betekenis raakt kant nog wal (welke boter, welke vlieg?), de klinkers zijn fout en geven in ieder geval niet zo'n vrolijk idee mee. De medeklinkers vallen al bij al nog mee, met een beetje fantasie hoor je het gefladder ook wel.

...

100. Schmetterling (Duits)
Klinkt meer als een tot de tanden bewapende oorlogshelikopter. Of een volautomatisch machinegeweer, monteerbaar op allerhande legervoertuigen. Dit ligt mijlenver van de juiste klankkleur.

Het zal jullie misschien interesseren d at ik ook teenslippers met vlindermotief heb gekocht hier, prachtig zijn ze (en ook goedkoop trouwens). Met deze nieuwe aankoop aan de voeten ga ik ook geregeld naar de surfles, we hebben de eerste al achter de rug. Echt geweldig, rechtstaan op die plank en de golf onder je voelen duwen. Dat alles met de ondergaande zon in je rug.

Vorige week hebben we ook nog de verjaardag van Linde gevierd, wat een leuke dag opleverde. Uiteraard niet hetzelfde als thuis, maar hopelijk hebben we haar toch een beetje het verjaardagsgevoel kunnen bezorgen. In de voormiddag ging iedereen gewoon werken, waarna we veinsden allemaal naar huis te gaan omdat haar familie haar alleen mee uit eten zou nemen. Niets was minder waar, we zaten namelijk te wachten in het restaurant - briljant complot. Met volle maag vertrokken we per bus naar Huanchaco, waar de volgende verrassing haar wachtte (had ze zelfs om gevraagd trouwens). Deze verrassing bestond uit een ritje in een typisch rieten bootje, naar verluid gemaakt volgens de eeuwenoude tradities op de manier van de oude Peruanen. Vervolgens dronken we een sapje (desgewenst cocktail of bier), keerden we terug naar Trujillo en doken het nachtleven in. Wat erin bestond een quasi lege bar binnen te gaan, meer te drinken en onnozel te dansen tot elf uur 's avonds. De volgende ochtend stond ons namelijk weer een bende losgelaten kinderen te wachten.

En aldus glijdt het leven hier in Peru ook weer voort... vol plezier en vol leven.

Een portie liefde voor jullie allemaal,
een vlinder in je tuin,
Luka

Clima belga

Om mezelf te troosten vanwege de hopen sneeuw die jullie in België gezien hebben - wat een spijt dat ik hier in de blakende zon zit - ben ik dit weekend naar Cajamarca gegaan (een stad in de bergen in het Peruviaanse binnenland). Een pracht van een stad, met een uitzonderlijk boeiende geschiedenis, met name de val van het Incarijk werd hier bewerkstelligd door Pizarro.

Mijn weekend begon eigenlijk al op donderdag, toen was er namelijk een uitstapje met de kinderen van mijn tehuis, we gingen namelijk naar het huis van een pater in het binnenland, een half uurtje met de bus. Ginds ploeterden we in een riviertje, wandelden we onder de brandende zon, speelden we volleybal, voetbal en vloer-de-blanke-jongen. Een door een vliegende schommel gewonde jongen kon de pret niet drukken. Met pijn in het hart nam ik al wat vroeger afscheid van de jongens, gezien ik de volgende dag 's middags de bus moest nemen.

Ik had me voorgenomen om vroeg te gaan slapen, toen mijn broer me vroeg of ik nog zin had om naar een karaoke te gaan. Nooit verlegen voor een spannend avontuur, gepaard met de kans om mij wederom onsterfelijk belachelijk te maken, nam ik die kans met beide handen aan. Het gebeuren vond plaats in een casino (eerste keer!) op de tweede verdieping, in een ruimte zonder one-armed bandits gelukkig. Daar bleek een heuse zangwedstrijd aan de gang te zijn, met als één van de deelnemers een oom van mijn broer (gastoom?). Hoewel hij niet won, werd het toch een plezierige avond; na de wedstrijd werd ik uitgenodigd om nog even te zingen in het Engels. Ik vrees dat enkele trommelvliezen het die avond begeven hebben.

Vrijdagmiddag vertrokken we dan naar Cajamarca. Linde, Annemarije en Nelson, de broer van Linde waren mijn reisgenoten. Na een lange, maar schilderachtige busrit kwamen we aan in de rustige bergstad. We werden opgewacht door Bieke, een meisje dat hier in Cajamarca woont. Veel meer dan een broodje eten en het hostel zoeken zat er niet meer in voor die avond.

De volgende ochtend gingen we naar de zogenaamde baden van de Inca. Dit zijn warme baden gevuld met water dat door de vulkanische activiteit in de regio opgewarmd is tot hoge temperaturen. Met moet zelfs koud water toevoegen om het zwembad aangenaam te houden. Volgens de legende nam de Incaleider Atahualpa hier uitgebreide baden in zijn laatste dagen. Het bad bevond zich uiteraard in open lucht, door de hoogte en de felle zon waren we dan ook allemaal fel verbrand op uiteenlopende plekken. In de namiddag namen we een kijkje vanop de Mirador, waar je een wijds uitzicht op de vallei van Cajamarca en de naburige heuvels hebt. Ook de toeristische stalletjes bleken de moeite, en blijkbaar worden vrouwen het inderdaad nooit beu spullen te kopen die ze reeds in duizendvoud bezitten. Ik spreek hier over armbandjes, oorbellen en halskettingen, dames.

Zaterdag bezochten we nog een kerk en een plaatselijke bar, op zondag gingen we naar een dorpje iets verder, genaamd Otuzco - blijkbaar een populaire naam in Peru voor bergdorpjes - waar een eeuwenoude begraafplaats was. Het was echter vooral de moeite vanwege de prachtige landschappen (soms vreemd genoeg gelijkend op onze eigenste D'ardennen) en de inwoners die nog zeer traditioneel leven en ook zo gekleed gaan. De namiddag bracht ons naar een boerderij in Cajamarca zelf die ook nog traditioneel tewerk ging, waar we - overigens zeer goedkoop - verse melk konden kopen.

Die avond namen we de bus terug, dit maal een nachtbus. Midden in de nacht werden we opgeschrikt toen de bus plotseling stopte. "We" betekent hier Linde, Nelson en ik, want Annemarije sliep rustig verder. Blijkbaar was de weg afgesloten door protesterende bewonders, een probleem dat na een half uurtje was opgelost. Ze verleenden ons vrije doorgang, Nelson was erg opgelucht dat we niet beroofd waren en Annemarije werd plots wakker toen alles al voorbij was. De rest van de nacht brachten we voornamelijk slapend door.

Ik was erg tevreden terug in Trujillo te zijn, voornamelijk vanwege het zachte en aangename klimaat in mijn nieuwe thuisstad. Cajamarca bleek namelijk een erg regenachtige stad te zijn, met buien die me geregeld de opmerking ontlokten dat het klimaat er "clima belga" was. Waar ik al lang niet meer aan gewend ben.

Overigens komt Kerstmis eraan, en sommige mensen vroegen me mijn adres. Kerstkaartjes zijn altijd welkom, maar het duurt zo'n twee weken eer ze aankomen.

Luka Denies
Av. Juan Pablo II 1110
Int. A15
Trujillo
Perú