Neem van mij aan dat "bijna" het sleutelwoord van de titel is. Nog steeds even ongelovig als altijd, en lichtjes vijandig tegenover het instituut de Kerk - vanwege begane misdaden door de eeuwen heen, waarover ik nu niet zal uitwijden - ben ik toch een heel klein beetje opgenomen in de wat meer katholieke wereld die Peru nu eenmaal is.
Vorige vrijdag was de zilveren bruiloft van een oom van me hier. Voor de mensen die wat minder bekend zijn met tradities: zo noemen ze het als je 25 jaar getrouwd bent. Ja, zilveren bruiloft. Ja, een gouden bruiloft bestaat ook. En een platina ook. En er is meer! In ieder geval, het hele gebeuren was gekoppeld aan een mis in de avond, die ik bijgewoond heb met mijn broer en een vriend. Ik kan niet beweren dat het echt boeiend was, het hele gegeven "eucharistieviering" geeft me al de kriebels, en een Spaanstalige priester aan het andere eind van de kerk is niet echt bevorderlijk voor de interesse. Hoe dan ook, deze mis werd gevolgd door een groots feest met avondmaal en dans tot in de vroege uurtjes. Uiteraard werd ik aangestaard als blanke idioot die niet echt een begaafde danser is. Ik neem aan dat dit gaat met vallen en opstaan. Vooral veel vallen.
De volgende katholieke activiteit was - iets straffer toch - het ondernemen van een bedevaart. "Waarheen?" is ongetwijfeld de vraag die onmiddelijk opduikt in je hersenpan. Scherpenheuvel of Lourdes zijn namelijk niet meteen bij de deur. Otuzco is dat echter wel. Om zes uur 's avonds vertrokken mijn broer Carlos, diens halfbroer Heyner, een vriend genaamd Jhousep en ik vanuit een plaats op ongeveer de helft van de weg tussen Trujillo en Otuzco. Het eerste deel wandelden we op een zandweg, wat best avontuurlijk was. Op een gegeven moment hadden we een binnenweggetje genomen, toen we een andere zaklamp zagen. Wanneer we de eigenaar hiervan zagen rennen, vluchtten we weg, vrezend voor rovers. We lieten onze lichten uit, renden door de struiken, namen binnenwegen en lieten uiteindelijk de achtervolgers achter ons ... alleen om bij de volgende rustpauze te ontdekken dat ze ook wandelaars waren. Het moge duidelijk zijn dat het avontuur een grotere reden was voor onze tocht dan het geloof.
We kwamen aan om vier uur in de ochtend, om te ontdekken dat er nog enorm veel volk op straat was. Het stadsplein lag bomvol al dan niet slapende mensen, overal stonden kraampjes, de kerk was overbevolkt en op het plein stonden enorme houten staketsels. We besloten om toch even van een korte nachtrust te genieten in het huis van de grootmoeder en legden ons daar te slapen, temidden van een grote groep andere reizigers. Een deel van de familie was immer met de auto gekomen om te genieten van het feest. De volgende dag gingen we opnieuw kijken, dronken enkele biertjes - de rest dan, ik drink niet op maandagen. Genoten van een vuurwerkschouwspel aan de houten torens en namen de taxi terug. De arme taxibestuurder werd door de corrupte politie viermaal tegengehouden "om de papieren te controleren". Wat uiteraard een smoes is om de man min of meer te beroven, ik geloof dat hij tijdens de rit meer is kwijtgeraakt dan dat hij heeft verdiend aan ons.
Intussen begin ik al een beetje in de kerstsfeer te raken - alweer zoiets christelijks - ook ons tehuis is al prachtig versierd met uiteenlopende zaken (Sneeuwmannen, iemand?). Ik heb, zoals steeds, geen enkel idee welke kerstgeschenken ik zal kopen, maar de inspiratie zal me op het geschikte moment hopelijk wel redden.
Aldus dringt het katholicisme mijn wereld binnen, en probeer ik krampachtig er niet al te zeer door beïnvloed te worden, wat gelukkig niet echt moeilijk is met een allesbehalve fanatieke familie. Driewerf hoera?
Edit: Overigens wou ik ook nog even laten weten dat mocht ik - tegen alle verwachtingen in - ooit toch sterven, ik dan niet op een christelijk kerkhof begraven wens te worden, noch in een kerk herdacht.
Luka
Vorige vrijdag was de zilveren bruiloft van een oom van me hier. Voor de mensen die wat minder bekend zijn met tradities: zo noemen ze het als je 25 jaar getrouwd bent. Ja, zilveren bruiloft. Ja, een gouden bruiloft bestaat ook. En een platina ook. En er is meer! In ieder geval, het hele gebeuren was gekoppeld aan een mis in de avond, die ik bijgewoond heb met mijn broer en een vriend. Ik kan niet beweren dat het echt boeiend was, het hele gegeven "eucharistieviering" geeft me al de kriebels, en een Spaanstalige priester aan het andere eind van de kerk is niet echt bevorderlijk voor de interesse. Hoe dan ook, deze mis werd gevolgd door een groots feest met avondmaal en dans tot in de vroege uurtjes. Uiteraard werd ik aangestaard als blanke idioot die niet echt een begaafde danser is. Ik neem aan dat dit gaat met vallen en opstaan. Vooral veel vallen.
De volgende katholieke activiteit was - iets straffer toch - het ondernemen van een bedevaart. "Waarheen?" is ongetwijfeld de vraag die onmiddelijk opduikt in je hersenpan. Scherpenheuvel of Lourdes zijn namelijk niet meteen bij de deur. Otuzco is dat echter wel. Om zes uur 's avonds vertrokken mijn broer Carlos, diens halfbroer Heyner, een vriend genaamd Jhousep en ik vanuit een plaats op ongeveer de helft van de weg tussen Trujillo en Otuzco. Het eerste deel wandelden we op een zandweg, wat best avontuurlijk was. Op een gegeven moment hadden we een binnenweggetje genomen, toen we een andere zaklamp zagen. Wanneer we de eigenaar hiervan zagen rennen, vluchtten we weg, vrezend voor rovers. We lieten onze lichten uit, renden door de struiken, namen binnenwegen en lieten uiteindelijk de achtervolgers achter ons ... alleen om bij de volgende rustpauze te ontdekken dat ze ook wandelaars waren. Het moge duidelijk zijn dat het avontuur een grotere reden was voor onze tocht dan het geloof.
We kwamen aan om vier uur in de ochtend, om te ontdekken dat er nog enorm veel volk op straat was. Het stadsplein lag bomvol al dan niet slapende mensen, overal stonden kraampjes, de kerk was overbevolkt en op het plein stonden enorme houten staketsels. We besloten om toch even van een korte nachtrust te genieten in het huis van de grootmoeder en legden ons daar te slapen, temidden van een grote groep andere reizigers. Een deel van de familie was immer met de auto gekomen om te genieten van het feest. De volgende dag gingen we opnieuw kijken, dronken enkele biertjes - de rest dan, ik drink niet op maandagen. Genoten van een vuurwerkschouwspel aan de houten torens en namen de taxi terug. De arme taxibestuurder werd door de corrupte politie viermaal tegengehouden "om de papieren te controleren". Wat uiteraard een smoes is om de man min of meer te beroven, ik geloof dat hij tijdens de rit meer is kwijtgeraakt dan dat hij heeft verdiend aan ons.
Intussen begin ik al een beetje in de kerstsfeer te raken - alweer zoiets christelijks - ook ons tehuis is al prachtig versierd met uiteenlopende zaken (Sneeuwmannen, iemand?). Ik heb, zoals steeds, geen enkel idee welke kerstgeschenken ik zal kopen, maar de inspiratie zal me op het geschikte moment hopelijk wel redden.
Aldus dringt het katholicisme mijn wereld binnen, en probeer ik krampachtig er niet al te zeer door beïnvloed te worden, wat gelukkig niet echt moeilijk is met een allesbehalve fanatieke familie. Driewerf hoera?
Edit: Overigens wou ik ook nog even laten weten dat mocht ik - tegen alle verwachtingen in - ooit toch sterven, ik dan niet op een christelijk kerkhof begraven wens te worden, noch in een kerk herdacht.
Luka
1 opmerking:
Ook gelukkige kerst enzo;
Niet drinken op dinsdagen lukt trouwens een stuk beter dan op maandagen (op dinsdagen is er toch nooit iets te doen)
Ik ken dat; overtyd ook gouden bruiloft gehad van mijn grootouders die hele dagen alleen ruziemaken, twas ni met een bedevaart, maar met de auto naar de westhoek is al bna even erg.
Katholicisme, Feestdage, Bruiloften;
allemaal kitch
Een reactie posten