De medische mallemolen

Ongetwijfeld herinneren jullie je nog dat ik in mijn laatste bericht - laatste teken van leven - aanhaalde dat ik een probleempje met de knie had. De week die volgde spendeerde ik een hele hoop tijd in het ziekenhuis, voornamelijk wachtend tot de dokter tijd had. Er werden me enkele medicijnen toegediend en ik voelde me veel beter, als een vis in het water. Na een bloedproef, een ecografie (ik ben niet zwanger!) en een proef op het vocht dat zich in mijn opgezwollen knie had verzameld, besloot de dokter dat ik gezond was. Ik schreeuwde het uit per sms. Hoera!

Helaas, mooie liedjes duren niet lang, zo bleek al snel. De pijn in mijn knie en onderaan mijn voet keerden terug en na enkele dagen manken besloot ik toch maar opnieuw de dokter op te zoeken. Hij was nog steeds overtuigd van de diagnose die hij eerder gesteld had, maar maakte zich zorgen dat dit, zonder de nodige rust, tot een chronisch probleem zou verworden. Beelden van een verwoeste jongeling die zich met moeite op een stok kon rechthouden schoten door mijn hoofd en maanden me aan die rust wel degelijk te nemen. In feite had ik geen keuze aangezien ik op aandringen van de AFS presidente opgenomen werd in het ziekenhuis.

Er werd me verteld dat ik daar het weekend zou doorbrengen, en daarna nog enkele dagen thuis zou moeten rusten, totdat de zwelling verdwenen was. Intussen zouden ze me nog meer medicijnen geven en enkele proeven uitvoeren om tot in detail te weten wat er juist gebeurde. De twee dagen bleken uiteindelijk bijna een week te zijn. Woensdag besloten we dat ik de volgende dag naar huis zou gaan, en dit weekend word ik overgebracht naar Lima voor meer proeven - alle proeven hebben tot nog toe een negatief resultaat opgeleverd. Wat betekent dat er gelukkig geen bacteriën of andere rotzooi in mijn knie zit, maar dat men niet echt een effectieve behandeling kan voorstellen.

Die nacht, van woensdag op donderdag, besloot een wrede rover dat het best rechtvaardig en vooral snugger zou zijn om die zieke westerling te bestelen en ontvreemdde dan ook mijn GSM en fototoestel. Daarenboven duurde het een halve dag om mij uit het ziekenhuis te halen, hier moet je dan eerst alle rekeningen vereffenen en dat bleek een monnikenwerk. Momenteel zit ik dus thuis, mag ik het huis niet uit, en heb ik geen middelen om te communiceren met de buitenwereld. Vermoedelijk word ik maandag naar Lima gebracht voor drie of vier dagen. Daarna weet niemand hoelang ik nog het bed zal moeten houden.

Klote.

De Zogenaamde Vrolijke Feestdagen

Ik wou het cliché van de goede gezondheid per se weglaten uit mijn nieuwjaarswensen voor jullie (ik heb namelijk een broertje dood aan clichés), maar dat bleek een onvergetelijke misser te zijn. Sedert enige dagen verkeer ik namelijk min of meer in de onmogelijkheid om te stappen. Om concreet te zijn, mijn knie is opgezwollen, mijn kuit zit heel erg strak en doet pijn, en mijn linkerbeen valt dus amper nog te plooien, laat staan op een praktische manier bewegen om te wandelen.

Waarop mijn familie gisteren besloot me naar het ziekenhuis te voeren. Ik moet toegeven dat deze kliniek me niet evenveel vertrouwen inboezemde als die in België. Alles zag er net een beetje smeriger en minder professioneel uit. De dokter die mij hoorde te onderzoeken praatte eerst 5 minuten met mij (is er overigens iemand in het publiek die weet wat "kuit" betekent in het Spaans?) - en had meteen haar conclusie klaar. Op zich is dat natuurlijk bewonderenswaardig, ware het niet dat ik ook graag heb dat een arts even een onderzoek doet in plaats van te vertrouwen op wat een vreemdeling in een taal die niet de zijne is komt uitleggen. Een onderzoekje van een halve minuut veranderde overigens haar mening over het kwetsuur. De oplossing bestond uit het toedienen van een spuitje, driemaal in drie dagen. Ik was niet echt blij, maar de dokter weet het beter, en ik geef eerlijk toe dat ik me vandaag al veel beter voel. Ik kan wandelen, en morgen hopelijk opnieuw gaan werken. Vandaag ga ik naar alle waarschijnlijkheid naar een "echte" dokter, met mijn gastmoeder.

Ondanks dit alles ben ik me ervan bewust dat ik jullie nog het relaas van "mijn" feestdagen schuldig ben. Op 23 december was er een kerstfeest in Hogar San José, waar ik samen met Annemarije en Mathieu (de Hollandse en de Waal, kwestie van het geheugen op te frissen) naartoe ben geweest. Mathieu en ik hebben zelfs onze opwachting gemaakt in het theaterstuk ter ere van de geboorte van Christus als ware koningen. Voor de geïnteresseerden: "Somos los tres reyes magos que venimos del Oriente, siguiendo una estrella que ha anunciado que nacerá un niño que será el salvador del mundo. [...] Soy el rey Gaspar, traigo mirra, para adornar al niño como hombre." Te lui om te vertalen, helaas. De kinderen werden na verscheidene opvoeringen uitbundig getrakteerd op speelgoed - wat resulteerde in een verschikkelijk elektronisch lawaai.

De dag erna (die van Kerstavond dus) zijn ik en Annemarije eerst nog naar het tehuis gegaan, om daarna ieder naar onze familie te gaan. Met Kerstmis blijkt het hier gebruikelijk te zijn om een bepaald soort broodjes (pan de yema) te eten, waardoor er een ware stormloop plaatsvindt naar de bakkerijen. Aangezien mijn familie enkele bakkerijen bezit, werd ik ingezet om mee broodjes te verkopen. Op zich vond ik dat best leuk, maar helaas vertrouwt de massa hier blijkbaar geen gringo's. Om de haverklap werd ik expliciet gevraagd hoeveel broodjes ik in hun zak had gedaan - en werd er dus geïnsinueerd dat ik niet kan tellen. Wel, beste mensen, daar word ik dus furieus van. Gelukkig ben ik maar één keer mijn geduld verloren en heb ik mijn stem toen maar lichtjes verheft. 's Avonds was er een klein feestje thuis, met de familie en een paar genodigden. Eerst aten we kalkoen, het brood dat ik al een hele dag verkocht had, dronken we chocolade melk en daarna een stukje panetón. Daarna was het cadeautjestijd. Best grappig, mijn kleine nichtje had meer dan de helft van de cadeaus gekregen (in aantal en zeker in grootte), waarna mijn zus zich een uur bezighield met het ineenzetten van al dat moois. Onder luide commentaar van vader en broers, dat wel.

De dag van Kerstmis zelf brachten we door in het strandhuis dat de familie deelt. Het merendeel van de ooms, tantes, neven en nichten waren er ook, maar er was helemaal geen feest of gezamenlijke maaltijd. Iedereen zat gewoon lekker te babbelen, te spelen, te sporten... Ik heb voor de allereerste keer in de Stille Oceaan gezwommen op Kerstmis, klinkt ook best cool (surflessen tellen niet, aangezien je dan een wetsuit aanhebt).

Vervolgens even in fastforward naar Nieuwjaar. Dat hebben we eerst in familiale kring doorgebracht, mijn familie was echter de druiven vergeten die je normaal gezien in je mond stopt om twaalf uur (twaalf druiven, één voor elke maand of zo), die traditie ging dus volledig de mist in. Om 1 uur ging ik met mijn broer en een vriendin van hem naar Huanchaco (het naburige strandplaatsje), waar Linde, Nora en Annemarije zich al bevonden. We hebben ons ginds ontzettende geamuseerd, maar het resultaat was wel dat ik mijn straalbezopen broer in de taxi naar huis mocht voeren. Goed gelachen eigenlijk. En zeg nu zelf, Nieuwjaar in openlucht aan het strand, wie kan dat zeggen?