Ongetwijfeld herinneren jullie je nog dat ik in mijn laatste bericht - laatste teken van leven - aanhaalde dat ik een probleempje met de knie had. De week die volgde spendeerde ik een hele hoop tijd in het ziekenhuis, voornamelijk wachtend tot de dokter tijd had. Er werden me enkele medicijnen toegediend en ik voelde me veel beter, als een vis in het water. Na een bloedproef, een ecografie (ik ben niet zwanger!) en een proef op het vocht dat zich in mijn opgezwollen knie had verzameld, besloot de dokter dat ik gezond was. Ik schreeuwde het uit per sms. Hoera!
Helaas, mooie liedjes duren niet lang, zo bleek al snel. De pijn in mijn knie en onderaan mijn voet keerden terug en na enkele dagen manken besloot ik toch maar opnieuw de dokter op te zoeken. Hij was nog steeds overtuigd van de diagnose die hij eerder gesteld had, maar maakte zich zorgen dat dit, zonder de nodige rust, tot een chronisch probleem zou verworden. Beelden van een verwoeste jongeling die zich met moeite op een stok kon rechthouden schoten door mijn hoofd en maanden me aan die rust wel degelijk te nemen. In feite had ik geen keuze aangezien ik op aandringen van de AFS presidente opgenomen werd in het ziekenhuis.
Er werd me verteld dat ik daar het weekend zou doorbrengen, en daarna nog enkele dagen thuis zou moeten rusten, totdat de zwelling verdwenen was. Intussen zouden ze me nog meer medicijnen geven en enkele proeven uitvoeren om tot in detail te weten wat er juist gebeurde. De twee dagen bleken uiteindelijk bijna een week te zijn. Woensdag besloten we dat ik de volgende dag naar huis zou gaan, en dit weekend word ik overgebracht naar Lima voor meer proeven - alle proeven hebben tot nog toe een negatief resultaat opgeleverd. Wat betekent dat er gelukkig geen bacteriën of andere rotzooi in mijn knie zit, maar dat men niet echt een effectieve behandeling kan voorstellen.
Die nacht, van woensdag op donderdag, besloot een wrede rover dat het best rechtvaardig en vooral snugger zou zijn om die zieke westerling te bestelen en ontvreemdde dan ook mijn GSM en fototoestel. Daarenboven duurde het een halve dag om mij uit het ziekenhuis te halen, hier moet je dan eerst alle rekeningen vereffenen en dat bleek een monnikenwerk. Momenteel zit ik dus thuis, mag ik het huis niet uit, en heb ik geen middelen om te communiceren met de buitenwereld. Vermoedelijk word ik maandag naar Lima gebracht voor drie of vier dagen. Daarna weet niemand hoelang ik nog het bed zal moeten houden.
Klote.
Helaas, mooie liedjes duren niet lang, zo bleek al snel. De pijn in mijn knie en onderaan mijn voet keerden terug en na enkele dagen manken besloot ik toch maar opnieuw de dokter op te zoeken. Hij was nog steeds overtuigd van de diagnose die hij eerder gesteld had, maar maakte zich zorgen dat dit, zonder de nodige rust, tot een chronisch probleem zou verworden. Beelden van een verwoeste jongeling die zich met moeite op een stok kon rechthouden schoten door mijn hoofd en maanden me aan die rust wel degelijk te nemen. In feite had ik geen keuze aangezien ik op aandringen van de AFS presidente opgenomen werd in het ziekenhuis.
Er werd me verteld dat ik daar het weekend zou doorbrengen, en daarna nog enkele dagen thuis zou moeten rusten, totdat de zwelling verdwenen was. Intussen zouden ze me nog meer medicijnen geven en enkele proeven uitvoeren om tot in detail te weten wat er juist gebeurde. De twee dagen bleken uiteindelijk bijna een week te zijn. Woensdag besloten we dat ik de volgende dag naar huis zou gaan, en dit weekend word ik overgebracht naar Lima voor meer proeven - alle proeven hebben tot nog toe een negatief resultaat opgeleverd. Wat betekent dat er gelukkig geen bacteriën of andere rotzooi in mijn knie zit, maar dat men niet echt een effectieve behandeling kan voorstellen.
Die nacht, van woensdag op donderdag, besloot een wrede rover dat het best rechtvaardig en vooral snugger zou zijn om die zieke westerling te bestelen en ontvreemdde dan ook mijn GSM en fototoestel. Daarenboven duurde het een halve dag om mij uit het ziekenhuis te halen, hier moet je dan eerst alle rekeningen vereffenen en dat bleek een monnikenwerk. Momenteel zit ik dus thuis, mag ik het huis niet uit, en heb ik geen middelen om te communiceren met de buitenwereld. Vermoedelijk word ik maandag naar Lima gebracht voor drie of vier dagen. Daarna weet niemand hoelang ik nog het bed zal moeten houden.
Klote.
1 opmerking:
jah gast,das echt wel een minder plezante manier om het jaar in te zetten!
mjah het zal deel uitmaken van de ervaring zeker?
Probeer der toch het beste van te maken en geniet er van het studeer-vrije leven!
veel beterschap,
Jonathan
Een reactie posten