Na het vorige, op het randje van depressieve bericht is het tijd voor een brok ongebreideld optimisme. De situatie is intussen al enkele keren omgewenteld, gelukkig min of meer in de juiste richting.
Vorige keer vertelde ik dat het plan was mij naar Lima over te brengen voor uitgebreidere tests. Door allerlei factoren was het verkeer uit Trujillo echter redelijk druk, waardoor dit enkele dagen werd uitgesteld. Van deze gelegenheid maakten mijn ouders gebruik om me naar een "huesito", een soort masseur te brengen. "Huesito" betekent letterlijk "botje", en de man had ook enkele foto's van beender- en spierstructuren in zijn praktijk hangen, dus ik vermoed dat hij wel enige kennis van zaken had. Hij constateerde in ieder geval dat er van de vermoede infectie geen sprake was, en dat enkel mijn pezen opgezwollen waren.
Gewapend met deze nieuwe kennis trok ik naar Sofia, de AFS-presidente in Trujillo, en daarnaast ook de plaatselijke dorpsgek en bemoeial. Ik wilde uiteraard niet naar Lima gestuurd worden terwijl ik helemaal geen ernstige ziekte had. Helaas ging het mens niet echt in op mijn argumenten en vertelde ze me droogweg dat er geen stap terug was, en dat het uitstapje naar Lima intussen onvermijdelijk was, maar ze wilde me wel enkele dagen uitstel gunnen, zodat ik op zijn minst de volgende afspraak met de botjesdokter niet zou missen. De volgende dag stond ze opeens voor mijn deur met een andere dokter, die een beetje de huisdokter van AFS is hier. Hij vertelde me na enig onderzoek dat de eerdere diagnose (en dus ook mijn behandeling) foutief was, en dat er enkel sprake was van een geknelde zenus in de wervelkolom. Vandaar de pijn aan de rug, knie en voet. Een enorme opluchting maakte zich van mij meester. Hij schreef me enkele pillen voor en vertelde me nog een weekje te rusten. Maandag moet ik een radiografie van mijn knie en wervelkolom laten maken om alles uit te klaren. Ik ben vreselijk tevreden dat ik eindelijk een bevredigende analyse van mijn probleem heb, en bovendien uitzicht op het einde ervan. Ik voel me alleszins al stukken beter.
Intussen liep de laatste week af voor Nora en Annemarije. Deze jongedames hebben hun zes maanden (vijf en half eigenlijk) vervolmaakt en trekken terug naar het thuisland (Zwitserland en Nederland, respectievelijk). Gisteren hebben we dit min of meer heuglijke feit gevierd door eerst gezellig iets te gaan eten met zijn vijven, en daarna zijn we naar de gevierde Tributo-bar in het centrum geweest, samen met de Peruaanse zussen en broer van beide meisjes. Ik moet eerlijk toegeven dat de band behoorlijk hun best heeft gedaan en de sfeer zat er dan ook dik in. Een waardig afscheidsfeestje voor onze twee lotgenotes.
Vorige keer vertelde ik dat het plan was mij naar Lima over te brengen voor uitgebreidere tests. Door allerlei factoren was het verkeer uit Trujillo echter redelijk druk, waardoor dit enkele dagen werd uitgesteld. Van deze gelegenheid maakten mijn ouders gebruik om me naar een "huesito", een soort masseur te brengen. "Huesito" betekent letterlijk "botje", en de man had ook enkele foto's van beender- en spierstructuren in zijn praktijk hangen, dus ik vermoed dat hij wel enige kennis van zaken had. Hij constateerde in ieder geval dat er van de vermoede infectie geen sprake was, en dat enkel mijn pezen opgezwollen waren.
Gewapend met deze nieuwe kennis trok ik naar Sofia, de AFS-presidente in Trujillo, en daarnaast ook de plaatselijke dorpsgek en bemoeial. Ik wilde uiteraard niet naar Lima gestuurd worden terwijl ik helemaal geen ernstige ziekte had. Helaas ging het mens niet echt in op mijn argumenten en vertelde ze me droogweg dat er geen stap terug was, en dat het uitstapje naar Lima intussen onvermijdelijk was, maar ze wilde me wel enkele dagen uitstel gunnen, zodat ik op zijn minst de volgende afspraak met de botjesdokter niet zou missen. De volgende dag stond ze opeens voor mijn deur met een andere dokter, die een beetje de huisdokter van AFS is hier. Hij vertelde me na enig onderzoek dat de eerdere diagnose (en dus ook mijn behandeling) foutief was, en dat er enkel sprake was van een geknelde zenus in de wervelkolom. Vandaar de pijn aan de rug, knie en voet. Een enorme opluchting maakte zich van mij meester. Hij schreef me enkele pillen voor en vertelde me nog een weekje te rusten. Maandag moet ik een radiografie van mijn knie en wervelkolom laten maken om alles uit te klaren. Ik ben vreselijk tevreden dat ik eindelijk een bevredigende analyse van mijn probleem heb, en bovendien uitzicht op het einde ervan. Ik voel me alleszins al stukken beter.
Intussen liep de laatste week af voor Nora en Annemarije. Deze jongedames hebben hun zes maanden (vijf en half eigenlijk) vervolmaakt en trekken terug naar het thuisland (Zwitserland en Nederland, respectievelijk). Gisteren hebben we dit min of meer heuglijke feit gevierd door eerst gezellig iets te gaan eten met zijn vijven, en daarna zijn we naar de gevierde Tributo-bar in het centrum geweest, samen met de Peruaanse zussen en broer van beide meisjes. Ik moet eerlijk toegeven dat de band behoorlijk hun best heeft gedaan en de sfeer zat er dan ook dik in. Een waardig afscheidsfeestje voor onze twee lotgenotes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten