...estoy sufriendo, ella(s) se fue(ron). Ik huil, ik lijd, ze is (zijn) ervandoor. Een klein beetje overdrijven mag wel eens, zeker aangezien de tekst in kwestie ook een cumbianummer is. El payaso, van Papillón, een aanrader. De intelligente lezer heeft uiteraard ook al door waarover ik het heb. Maandag en dinsdag hebben Annemarije en Nora de terugkeer aangevat. Twee opeenvolgende dagen bevonden we ons met een groep vrienden en familie in het busstation. Het huilen stond me nader dan het lachen, om eerlijk te wezen. Het is triest om de mensen waarmee je enkele maanden alles gedeeld hebt, te zien vertrekken. Uiteraard hebben we de kans om later nog af te spreken, maar het blijft een afscheid. Dus ik huilde.
Om in de trieste sfeer te blijven, ook met mijn knie gaat het niet al te best. Maandag liet ik platen maken van mijn knie (blijkbaar hebben de artsen hier nog niet door dat röntgenstralen schadelijk zijn, ze bleven rustig in de buurt staan tijdens de opnames). Daaruit bleek dat de pees tussen mijn knieschijf en onderbeen nog steeds een beetje opgezwollen was, terwijl die intussen al normaal zou moeten zijn. Het harde verdict van de dokter luidde: "3 weken gips." Hierdoor zit ik nu heelder dagen thuis, kan ik voor het eerst in mijn leven genieten van de weldaad die een plaaster je biedt (dát, beste lezer, is cynisme) en over het algemeen mijn tijd besteden aan zaken die geen nut hebben. Nee, ik heb niet gehuild voor mijn plaaster, maar echt hard lachen deed ik toch ook niet.
Ik maak dan maar van de gelegenheid gebruik om mijn Spaans wat bij te schaven door middel van lectuur in deze prachtige taal. Om in het thema te blijven, ik heb net "A orillas del río Piedra me senté y lloré" gelezen. Ik hou niet zo van de religieuze thematiek in zijn boeken, maar dit juweeltje van Paulo Coelho is het al waard enkel voor die prachtige titel. De vertaling is letterlijk "Aan de oever van de rivier Piedra ging ik zitten en huilde", maar ik denk dat de officiële Nederlandse titel van het boek een beetje anders is. Ik heb nog wel een stapeltje ongelezen boeken op mijn nachtkastje liggen, dus voorlopig kom ik wel toe...
Maar ik leef, hoera!
De tijd vliegt!
16 jaar geleden
1 opmerking:
Beste Luka
Ik deel mee je leed om het feit dat er zo weinig man reageert op de berichten van jouw blog. Zeker wanneer ik jouw blog vergelijk met die van Jonas. Persoonlijk vind ik dit raar, want je schrijft best goed en meestal heb je wel iets boeiends te vertellen.
De beste raad die ik je kan geven is om minder berichten te posten, maar blijf zeker schrijven (maak gewoon je berichten langer). Dit ter zijde dus.
Voor de rest hoop ik dat je been snel terug geneest, zodat je terug voort kunt, want ik zie alsmaar meer op msn zitten (wat toch geen goed teken kan zijn).
Toen ik hoorde dat jouw gsm en portefeuille was gestolen, had ik toch enig leedvermaak. Zo lijkt het dat het geluk daar in Zuid-Amerika niet aan je kant staat.
Veel beterschap, Thomas (Callens)
Een reactie posten