Ik wens je...

• 2009 maal een glimlach om het onverwachte
• 2009 keer de moed om te zeggen waar het op staat
• 2009 zonnestralen op je lichaam
• 2009 lichtjes in de duisternis
• 2009 momenten om alles even te laten bezinken
• 2009 vrienden zoals de mijne
• 2009 keer de wijsheid om het zo te laten
• 2009 dromen die het waard zijn om na te streven
• 2009 gelukkige ogenblikken met diegenen die je dierbaar zijn
  
• 2009 onbekenden die je begroeten
• 2009 vlinders aan je vensterraam
• 2009 maal de kracht om de juiste beslissing te nemen
• 2009 toevallige ontmoetingen met een oude vriend, kennis, collega of geliefde
• 2009 sterren die het pad verlichten
  
• 2009 keer de kracht om toe te geven dat je fout zat
• 2009 kansen om te genieten van wat mooi is
• 2009 lieve woorden

1 januari 2009, Trujillo, Peru

Luka

Bijna katholiek

Neem van mij aan dat "bijna" het sleutelwoord van de titel is. Nog steeds even ongelovig als altijd, en lichtjes vijandig tegenover het instituut de Kerk - vanwege begane misdaden door de eeuwen heen, waarover ik nu niet zal uitwijden - ben ik toch een heel klein beetje opgenomen in de wat meer katholieke wereld die Peru nu eenmaal is.

Vorige vrijdag was de zilveren bruiloft van een oom van me hier. Voor de mensen die wat minder bekend zijn met tradities: zo noemen ze het als je 25 jaar getrouwd bent. Ja, zilveren bruiloft. Ja, een gouden bruiloft bestaat ook. En een platina ook. En er is meer! In ieder geval, het hele gebeuren was gekoppeld aan een mis in de avond, die ik bijgewoond heb met mijn broer en een vriend. Ik kan niet beweren dat het echt boeiend was, het hele gegeven "eucharistieviering" geeft me al de kriebels, en een Spaanstalige priester aan het andere eind van de kerk is niet echt bevorderlijk voor de interesse. Hoe dan ook, deze mis werd gevolgd door een groots feest met avondmaal en dans tot in de vroege uurtjes. Uiteraard werd ik aangestaard als blanke idioot die niet echt een begaafde danser is. Ik neem aan dat dit gaat met vallen en opstaan. Vooral veel vallen.

De volgende katholieke activiteit was - iets straffer toch - het ondernemen van een bedevaart. "Waarheen?" is ongetwijfeld de vraag die onmiddelijk opduikt in je hersenpan. Scherpenheuvel of Lourdes zijn namelijk niet meteen bij de deur. Otuzco is dat echter wel. Om zes uur 's avonds vertrokken mijn broer Carlos, diens halfbroer Heyner, een vriend genaamd Jhousep en ik vanuit een plaats op ongeveer de helft van de weg tussen Trujillo en Otuzco. Het eerste deel wandelden we op een zandweg, wat best avontuurlijk was. Op een gegeven moment hadden we een binnenweggetje genomen, toen we een andere zaklamp zagen. Wanneer we de eigenaar hiervan zagen rennen, vluchtten we weg, vrezend voor rovers. We lieten onze lichten uit, renden door de struiken, namen binnenwegen en lieten uiteindelijk de achtervolgers achter ons ... alleen om bij de volgende rustpauze te ontdekken dat ze ook wandelaars waren. Het moge duidelijk zijn dat het avontuur een grotere reden was voor onze tocht dan het geloof.

We kwamen aan om vier uur in de ochtend, om te ontdekken dat er nog enorm veel volk op straat was. Het stadsplein lag bomvol al dan niet slapende mensen, overal stonden kraampjes, de kerk was overbevolkt en op het plein stonden enorme houten staketsels. We besloten om toch even van een korte nachtrust te genieten in het huis van de grootmoeder en legden ons daar te slapen, temidden van een grote groep andere reizigers. Een deel van de familie was immer met de auto gekomen om te genieten van het feest. De volgende dag gingen we opnieuw kijken, dronken enkele biertjes - de rest dan, ik drink niet op maandagen. Genoten van een vuurwerkschouwspel aan de houten torens en namen de taxi terug. De arme taxibestuurder werd door de corrupte politie viermaal tegengehouden "om de papieren te controleren". Wat uiteraard een smoes is om de man min of meer te beroven, ik geloof dat hij tijdens de rit meer is kwijtgeraakt dan dat hij heeft verdiend aan ons.

Intussen begin ik al een beetje in de kerstsfeer te raken - alweer zoiets christelijks - ook ons tehuis is al prachtig versierd met uiteenlopende zaken (Sneeuwmannen, iemand?). Ik heb, zoals steeds, geen enkel idee welke kerstgeschenken ik zal kopen, maar de inspiratie zal me op het geschikte moment hopelijk wel redden.

Aldus dringt het katholicisme mijn wereld binnen, en probeer ik krampachtig er niet al te zeer door beïnvloed te worden, wat gelukkig niet echt moeilijk is met een allesbehalve fanatieke familie. Driewerf hoera?

Edit: Overigens wou ik ook nog even laten weten dat mocht ik - tegen alle verwachtingen in - ooit toch sterven, ik dan niet op een christelijk kerkhof begraven wens te worden, noch in een kerk herdacht.

Luka

Over vlinders

Gezien ik onlangs het Spaanse woord voor vlinder te weten ben gekomen, en rekening houdend met de aanhoudende jammerklachten dat deze pagina al te vaak gevuld wordt met cynische gedachten, heb ik besloten om dit keer mijn bericht aan dat prachtige dier te wijden: de vlinder. Overigens zou ik graag nog de opmerking maken dat, hoewel ik hier vaak de hoogmis van het sarcasme lijk te vieren, het hier wel degelijk geweldig is. En ik geniet er met volle teugen van. En ik heb nog steeds hoop in een betere wereld. Beter zo?

Goed, vlinders dus. Ik ken intussen de vertaling voor dit woord in vijf talen, dus zal ik een klassement omtrent de klank van het woord in deze verschillende talen, uiteraard aangevuld met een klein woordje uitleg. Spannend, inderdaad.

1. Mariposa (Spaans)
Geweldig vind ik dit woord. De warme klinkers geven een heel kleurig beeld van de vlindervleugels, en de korte lettergrepen geven het idee van gefladder. Cum Laude.

2. Vlinder (Nederlands)
Misschien verrassend, maar dit woord verdient de tweede plaats vanwege zijn vrolijke i-klank in combinatie met de zachte, haast vloeibare medeklinkers. Het centrale deel -nd- klinkt wederom als het op en neer bewegen van de vleugels, en het schokkerige bewegen van bloem naar bloem.

3. Papillon (Frans)
Hoewel de klinkers meer kleur hebben dan in het Nederlands - wellicht typisch voor Romaanse talen - doet het woordeinde deze vlinder de das om. Dit klinkt gewoon veel te dof en doods voor een lieve vlinder.

4. Butterfly (Engels)
Dit woord zit gewoon niet goed, de betekenis raakt kant nog wal (welke boter, welke vlieg?), de klinkers zijn fout en geven in ieder geval niet zo'n vrolijk idee mee. De medeklinkers vallen al bij al nog mee, met een beetje fantasie hoor je het gefladder ook wel.

...

100. Schmetterling (Duits)
Klinkt meer als een tot de tanden bewapende oorlogshelikopter. Of een volautomatisch machinegeweer, monteerbaar op allerhande legervoertuigen. Dit ligt mijlenver van de juiste klankkleur.

Het zal jullie misschien interesseren d at ik ook teenslippers met vlindermotief heb gekocht hier, prachtig zijn ze (en ook goedkoop trouwens). Met deze nieuwe aankoop aan de voeten ga ik ook geregeld naar de surfles, we hebben de eerste al achter de rug. Echt geweldig, rechtstaan op die plank en de golf onder je voelen duwen. Dat alles met de ondergaande zon in je rug.

Vorige week hebben we ook nog de verjaardag van Linde gevierd, wat een leuke dag opleverde. Uiteraard niet hetzelfde als thuis, maar hopelijk hebben we haar toch een beetje het verjaardagsgevoel kunnen bezorgen. In de voormiddag ging iedereen gewoon werken, waarna we veinsden allemaal naar huis te gaan omdat haar familie haar alleen mee uit eten zou nemen. Niets was minder waar, we zaten namelijk te wachten in het restaurant - briljant complot. Met volle maag vertrokken we per bus naar Huanchaco, waar de volgende verrassing haar wachtte (had ze zelfs om gevraagd trouwens). Deze verrassing bestond uit een ritje in een typisch rieten bootje, naar verluid gemaakt volgens de eeuwenoude tradities op de manier van de oude Peruanen. Vervolgens dronken we een sapje (desgewenst cocktail of bier), keerden we terug naar Trujillo en doken het nachtleven in. Wat erin bestond een quasi lege bar binnen te gaan, meer te drinken en onnozel te dansen tot elf uur 's avonds. De volgende ochtend stond ons namelijk weer een bende losgelaten kinderen te wachten.

En aldus glijdt het leven hier in Peru ook weer voort... vol plezier en vol leven.

Een portie liefde voor jullie allemaal,
een vlinder in je tuin,
Luka

Clima belga

Om mezelf te troosten vanwege de hopen sneeuw die jullie in België gezien hebben - wat een spijt dat ik hier in de blakende zon zit - ben ik dit weekend naar Cajamarca gegaan (een stad in de bergen in het Peruviaanse binnenland). Een pracht van een stad, met een uitzonderlijk boeiende geschiedenis, met name de val van het Incarijk werd hier bewerkstelligd door Pizarro.

Mijn weekend begon eigenlijk al op donderdag, toen was er namelijk een uitstapje met de kinderen van mijn tehuis, we gingen namelijk naar het huis van een pater in het binnenland, een half uurtje met de bus. Ginds ploeterden we in een riviertje, wandelden we onder de brandende zon, speelden we volleybal, voetbal en vloer-de-blanke-jongen. Een door een vliegende schommel gewonde jongen kon de pret niet drukken. Met pijn in het hart nam ik al wat vroeger afscheid van de jongens, gezien ik de volgende dag 's middags de bus moest nemen.

Ik had me voorgenomen om vroeg te gaan slapen, toen mijn broer me vroeg of ik nog zin had om naar een karaoke te gaan. Nooit verlegen voor een spannend avontuur, gepaard met de kans om mij wederom onsterfelijk belachelijk te maken, nam ik die kans met beide handen aan. Het gebeuren vond plaats in een casino (eerste keer!) op de tweede verdieping, in een ruimte zonder one-armed bandits gelukkig. Daar bleek een heuse zangwedstrijd aan de gang te zijn, met als één van de deelnemers een oom van mijn broer (gastoom?). Hoewel hij niet won, werd het toch een plezierige avond; na de wedstrijd werd ik uitgenodigd om nog even te zingen in het Engels. Ik vrees dat enkele trommelvliezen het die avond begeven hebben.

Vrijdagmiddag vertrokken we dan naar Cajamarca. Linde, Annemarije en Nelson, de broer van Linde waren mijn reisgenoten. Na een lange, maar schilderachtige busrit kwamen we aan in de rustige bergstad. We werden opgewacht door Bieke, een meisje dat hier in Cajamarca woont. Veel meer dan een broodje eten en het hostel zoeken zat er niet meer in voor die avond.

De volgende ochtend gingen we naar de zogenaamde baden van de Inca. Dit zijn warme baden gevuld met water dat door de vulkanische activiteit in de regio opgewarmd is tot hoge temperaturen. Met moet zelfs koud water toevoegen om het zwembad aangenaam te houden. Volgens de legende nam de Incaleider Atahualpa hier uitgebreide baden in zijn laatste dagen. Het bad bevond zich uiteraard in open lucht, door de hoogte en de felle zon waren we dan ook allemaal fel verbrand op uiteenlopende plekken. In de namiddag namen we een kijkje vanop de Mirador, waar je een wijds uitzicht op de vallei van Cajamarca en de naburige heuvels hebt. Ook de toeristische stalletjes bleken de moeite, en blijkbaar worden vrouwen het inderdaad nooit beu spullen te kopen die ze reeds in duizendvoud bezitten. Ik spreek hier over armbandjes, oorbellen en halskettingen, dames.

Zaterdag bezochten we nog een kerk en een plaatselijke bar, op zondag gingen we naar een dorpje iets verder, genaamd Otuzco - blijkbaar een populaire naam in Peru voor bergdorpjes - waar een eeuwenoude begraafplaats was. Het was echter vooral de moeite vanwege de prachtige landschappen (soms vreemd genoeg gelijkend op onze eigenste D'ardennen) en de inwoners die nog zeer traditioneel leven en ook zo gekleed gaan. De namiddag bracht ons naar een boerderij in Cajamarca zelf die ook nog traditioneel tewerk ging, waar we - overigens zeer goedkoop - verse melk konden kopen.

Die avond namen we de bus terug, dit maal een nachtbus. Midden in de nacht werden we opgeschrikt toen de bus plotseling stopte. "We" betekent hier Linde, Nelson en ik, want Annemarije sliep rustig verder. Blijkbaar was de weg afgesloten door protesterende bewonders, een probleem dat na een half uurtje was opgelost. Ze verleenden ons vrije doorgang, Nelson was erg opgelucht dat we niet beroofd waren en Annemarije werd plots wakker toen alles al voorbij was. De rest van de nacht brachten we voornamelijk slapend door.

Ik was erg tevreden terug in Trujillo te zijn, voornamelijk vanwege het zachte en aangename klimaat in mijn nieuwe thuisstad. Cajamarca bleek namelijk een erg regenachtige stad te zijn, met buien die me geregeld de opmerking ontlokten dat het klimaat er "clima belga" was. Waar ik al lang niet meer aan gewend ben.

Overigens komt Kerstmis eraan, en sommige mensen vroegen me mijn adres. Kerstkaartjes zijn altijd welkom, maar het duurt zo'n twee weken eer ze aankomen.

Luka Denies
Av. Juan Pablo II 1110
Int. A15
Trujillo
Perú

Over de regen en het woud.

Na een weekje genieten van een welverdiende vakantie is het weer tijd om het thuisfront, mijn geliefde lezers die iedere keer een bericht achterlaten na het lezen van deze prachtig geconstrueerde teksten, op de hoogte te brengen van mijn steeds boeiende avonturen. Welnu.

Vrijdag en zaterdag was er een bijeenkomst in Lima voor alle AFS-vrijwilligers die voor 6 maanden in Peru verblijven. Voor de meerderheid van hen was dit de zogenaamde "midstay", bedoeld om je ervaring even onder de loep te nemen wanneer de helft ervan reeds gepasseerd is. Zoals u reeds weet, behoor ik niet tot deze groep. Er zijn namelijk in oktober 7 Belgen aangekomen in Peru, die hier dus logischerwijs nog geen drie maanden aanwezig kunnen zijn. De rest van de groep kwam echter aan in Augustus en bestond uit: een Nederlandse, een Engelse, twee Zweedsen (grappig taaltje trouwens), twee Duitsers, 4 Fransen, nog 3 Belgischen en 5 Zwitsers. De Zwitsers beweerden allemaal vanuit het Duitstalige gedeelte te stammen, maar de klanken kwamen allerminst met Duits overeen. Als er een ding nog verschrikkelijker is dan Duits, dan is het wel de Zwitserse variant van Duits. Je zou er als het ware een trommelvliesontsteking aan overhouden. Of nog een wereldoorlog.

Gelukkig helpt AFS ons een handje om dit laatste te vermijden als vredestimulerende organisatie, zodat ik al deze mensen van naderbij heb ontmoet en ondekte dat deze brave mensen niet de minste intentie hadden om een wereldbrand te ontketenen. We verbleven in een spiritueel centrum op een uurtje van Lima - compleet met zwembad en palmbomen - om de Peruviaanse cultuur van naderbij te onderzoeken en te vergelijken met de Europese. Best interessant, maar niet echt geschikt voor na slechts één maand, vrees ik. Ook speelde een beperkte kennis van het Spaans sommigen van ons parten. Engels bleek een lingua franca, behalve voor de Fransen uiteraard.

Na twee dagen in dit luilekkerland namen we de nachtelijke bus over de Andes (4800 meter hoog) en kwamen 's ochtends aan in Pichanaki (of Pichanaqui) - het zelfverklaarde "Corazón de la Selva Central" of "Hard van het Centrale Regenwoud". Na een smakelijk ontbijt werden we opgenomen in de zondagse ceremonie voor het hijsen van de vlag. We voelden ons allemaal als de westerse attractie. De rest van de dag was voorbehouden voor descansar, rusten. AFS Perú-termen voor "niets". Pas laat in de namiddag vertrokken we met twee jeeps naar een dorp dieper in het regenwoud. We kropen in de laadbak en kwamen als zandmannetjes aan op onze bestemming... een boomhut als slaapplek. Tarzan, de plaatselijke touroperator, had deze zelf gebouwd, bood ons een maaltijd aan en een portie inheemse dans. Best grappig, maar over het gehalte van inheemsheid kan gediscussieerd worden. Later praatten we bij (in het Spaans uiteraard) met een gezellige pint.

De volgende dag vertrokken we met de jeep het woud in, wandelden we over kleine paadjes om vervolgens aan te komen op een hemelse locatie. Een waterval in het midden van dit prachtige regenwoud. Baden mocht. Twee dames (eentje verjaarde) konden zelfs met klimgorden afdalen van de waterval! De dag stond in het teken van water want tijdens de terugtocht ontdekten we waar de "regen" in "regenwoud" voor stond. U begrijpt wat ik bedoel. Anaïs, een Frans meisje, was verbaasd te horen dat "selva" in het Nederlands "bosque de la lluvia" heet - mijn persoonlijke letterlijke vertaling van, u raad het al, "regenwoud". We waren niet doorweekt noch tot op het bot verkild maar de modder had ons schoeisel wel aangetast. Ik heb nieuwe schoenen nodig, maar dat zei ik 4 maanden geleden ook al.

Het regenwoud waar we ons bevonden was niet echt het diepe woud. De Peruvianen waren in sneltempo bezig met het vernielen van de natuur en grote delen waren reeds vervangen door koffieplanten, bananenbomen of maïsplanten (in volgorde van belangrijkheid). Het idee dat zulke prachtige plekjes in Europa nog amper bestaan omdat wij ze naar de maan geholpen hebben kreeg ik niet uit mijn hoofd. Ik hoop dat men er hier voorzichtiger mee zal omgaan; maar wie kan hen een "Gouden Toekomst" vol materialisme ontzeggen? Hier blijven er tenminste nog grote stukken origineel woud over, bestaat er geen monocultuur en blijven asfaltwegen een rariteit. Aan de andere kant, misschien is dit het begin van het eind. Een moeilijk vraagstuk. Overigens ben ik erg geïnteresseerd in uw mening hierover. Laat maar horen.

Die avond - we waren reeds terug in Pichanaqui - gingen we uit in een plaatselijke bar en later een soort discotheek. Maf, onnozel, grappig, lichtelijk alcoholisch maar vooral enorm leuk. En zonder kater.

Dinsdag bezochten we een stam zogenaamde "nativos", indianen. Yeah right. Ik wil zelfs geen gokje wagen over hoeveel van hetgeen we gezien hebben echt nog tot hun cultuur behoort of louter als folklore aan de toeristen wordt getoond. De gesprekjes met de kinderen in het dorp stemmen ons echter hoopvol. Er kwamen amper toeristen langs, en ze trokken bijna dagelijks hun indianenkleding aan om te dansen, zo vertelden zij. Aan de andere kant bestond het muziekorkest uit vier mannen in vol ornaat en eentje in jeansbroek. We speelden en dansten met de kinderen, leerden een indianenspel, schoten met pijl en boog (onderstaande onderscheidde zich - wellicht niet tot uw verbazing - als een uitstekend jager die als eerste het doel trof, hoewel ik er misschien bij moet zeggen dat ik ook één van de eerste was om te proberen).

Intussen ben ik waarlijk blij dat ik terug "thuis" ben.

Analyse van een katastrofe

Na jullie allemaal goed de daver op het lijf gejaagd te hebben met deze titel, alvast deze geruststelling: het is niet ernstig. Ik heb het enkel over de Spaanse lessen. Driewerf hoera, ze zitten erop (sinds gisteren, de laatste les). Echt waar, ik wil graag Spaans leren, ik ben Spaans aan het leren, ik krijg geregeld de opmerking dat ik al best goed kan praten voor een maand geleden aangekomen te zijn... maar Spaanse les was verschrikkelijk. Laten we even kijken waarom.

1) De lerares kon enkel Spaans. Ze kon geen enkele andere taal naar behoren spreken, enkele schamele woorden in het Engels.

2) Nog tien keer zo erg: ze kon ons niet uitleggen hoe Spaans werkt. Wat ik hiermee bedoel is dat iedere taal bepaalde regels heeft welke je ontdekt door de taal veel te horen en te spreken. Bij je moedertaal leer je die regels onbewust als kind, zonder ze te kunnen uitleggen. Om een vreemde taal echter te leren, is het vaak nodig deze regels te kennen en te studeren. Bijvoorbeeld, als ik les kreeg over de subjuntivo (denk conjunctief in het Latijn of subjonctif in het Frans), dan kreeg ik oefeningen met zinnetjes waar ik een werkwoord moest invullen. De lerares kon echter alleen juist of fout zeggen, en legde me nooit uit waarom iets fout was. Eerlijk, daar ben ik weinig mee...

3) Het niveauverschil tussen mij en Linde. Ik had les samen met Linde, mijn Limburgse gezelschap hier in Trujillo, wier Spaans (eerlijk is eerlijk) tot nu toe minder goed is als het mijne. Ik heb namelijk al Spaans geleerd in Belgie en zij niet. Het duurde ongeveer twee weken voor we aparte oefening kregen.

4) Onze lerares was meer geinteresseerd in babbelen over alle mogelijk zaken die niets met de les te maken hadden, zoals daar zijn: Kerstmis, uitgaan, onze familie, Belgie... Het was overigens ook de tweede keer ooit dat ze Spaanse les gaf. De eerste keer was enkele maanden geleden aan de AFS'ers die toen aankwamen. Veel lovende verhalen hebben we daar niet over gehoord, nee.

Maar het is gedaan. Om dit heuglijke feit te vieren ben ik vandaag naar het strand gegaan. Hoera!

Dit weekend zijn we naar Lima geweest voor het feest van 50 jaar AFS. We hebben het centrum bezocht, een mooie plek aan het strand en een restaurant met de slechtste service van de eeuw. Het feest van AFS zelf was poepchique - nog nooit iets dergelijks gezien. Prachtige locatie, heerlijk eten, iedereen in pak of jurk. Dit alles veranderde na het avondmaal in een horde feestende en drinkende gekken.

Jawel, Peruvianen houden van dansen. Ik ook.

Herfst?

De herfstvakantie is alweer voorbij (in Belgie, hier hebben we zulks niet), het klimaat in Peru heeft besloten dat het desondanks tijd is voor slecht weer. Deze week heb ik de zon nog niet gezien, en het heeft zelfs al geregend. Versta met niet verkeerd, wanneer het regent kan je hier nog gerust met een trui rondlopen want meer dan 5 minuutjes lekken doet het niet, maar toch. Regen! Ben ik terug in Belgie of zo?

Daar lijkt het overigens soms wel op. Gisteren ben ik samen met Jolien en Linde naar de fitness geweest (hoe verschrikkelijk wésters, maar ik moet toch iets doen 's avonds) om aan thai-bo te doen, maar de leraar was er niet. Geloof het of niet, mijn Spaans is intussen toch al goed genoeg om mijn geld terug te eisen - niet dat dat een probleem was overigens. Meer westerse zaken zijn: ik heb hier al meer films en televisie gekeken dan ik ooit doe in Belgie, heb internet thuis, ga uit in discotheken (van een fuif hebben ze hier nog niet het minste benul)...

Gelukig zijn er echter nog genoeg Peruviaanse zaken om het boeltje hier wat boeiend te houden. Vrijdag zijn we in Chan Chan - de plaatselijke ruine (in feite een belangrijke archeologische site, maar nuances zijn voor sissy's) naar een "Muchik" gaan kijken, een soort concert met typische dansen van de omgeving, waaronder de Marinera - Trujillo is de hoofdstad van de Marinera - best wel aardig om te zien. De gezangen waren echter bij wijlen om je steendood te vervelen, zo goed verstond ik het niet altijd en echt visueel aantrekkelijk is een onbeweeglijke zangeres moeilijk te noemen. De rest van het spektakel was echter echt de moeite.

Verder zijn we vrijdag uitgeweest in een van de discotheken hier, met een piepkleine maar uit zijn voegen barstende dansruimte maar wel honderden tafeltjes om te drinken. Een kleine eigenaardigheid in het Spaans is overigens dat er twee woorden zijn voor drinken: beber en tomar. Beber agua (water drinken) en tomar cerveza (bier drinken). Dit is niet helemaal het volledige plaatje, je kan namelijk ook tomar el micro (de bus nemen) maar je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben hier ook al menige maal gevraagd: "¿Tomas?" - wat dus betekent "Drink je alcohol?" - het antwoord zal ik u niet onthouden, meestal het licht ironische "Poco" (weinig).

Zaterdag heb ik de stad wat verkend (te voet) - want aangezien ik hier steeds de taxi of de bus neem heb ik niet echt een idee hoe de stad in elkaar zit. 's Nachts ben ik met mijn broer naar het huis van zijn neef gegaan, we zouden uitgaan naar een feestje bij zijn nichten - waar we overigens nooit zijn aangekomen. Eerst wou hij Pisco Sour maken, maar daar horen blijkbaar eieren bij (¿Que?), dus schakelden we vlot over op Tequila (met limoen, beter dan citroen)... uiteraard met mate!

Zondag was er de typische familieuitstap, dit keer naar een restaurant waar de specialiteit eend was, best lekker. In het restaurant was er een orkestje aan het spelen, best leuk is dat mensen hier dan gewoon opstaan en even een dansje wagen... Dansen is hier erg populair. Na het eten gingen we nog naar de Country Club, een soort sportclub voor de iets rijkere mensen. Hierdoor was ik veel te laat bij de plaatselijke AFS-verantwoordelijke waar ik om vijf uur had moeten zijn. Te laat komen was echter redelijk wenselijk, ik had namelijk anderhalf uur saaie uitleg én zure taart gemist; op anderhalve minuut was ik door mijn vrienden ingelicht. De reden waarom ik bij Sofia (zo heet de steeds minder geliefde dame) moest zijn, was dat we dit weekend naar Lima gaan om de stad te bezoeken en de verjaardag van AFS te vieren. Hiervoor heb ik nog een pak nodig ("Graaf")... waarschijnlijk ga ik er morgen een huren. Echt zoiets waarvan je denkt dat je het nooit nodig zal hebben in Peru. Niets is minder waar!

Hierbij laat ik het voor deze keer. Geen commentaar over missende accentjes en threma's want op dit rottoetsenbord vind ik geen enkele van deze zaken. Ik hoor dat mijn familie een film in het Nederlands aan het bekijken is, ben zeer benieuwd.

En toen at ik cavia.

Het is een boeiend weekend geworden voor mij. Zaterdag was er een uitstap met AFS naar Otuzco, een stad die meer in het binnenland gelegen is, in de Sierra (bergen) dus. We gingen met bijna alles intercambios (alle mensen op uitwisselingservaring, moeilijk adequaat te vertalen) en enkele gastbroers van via de bus naar Otuzco. Dit alles werd georganiseerd door Sofia, het plaatselijke hoofd van AFS.

Onderweg zagen we veel van het prachtige landschap. Enorme groene suikerrietvelden, waarvan er enkele in brand stonden. Blijkbaar steken ze hun gewas zelf in de fik, opdat enkel de dikke en suikerrijke stengels blijven staan - althans zo vertelde Jolien me. Deze Jolien is overigens een Belgische uitwisselingsstudente die hier naar de universiteit gaat; wonder boven wonder kent ze het dorp (zeg gerust gat) Emblem en de familie Vantomme. Daarvoor moet je dan naar het andere eind van de wereld. De rest van het landschap bestond uit al dan niet begroeide bergen, rotsen en hier en daar een rivier of waterval.

Otuzco zelf was niet echt het summum van schoonheid te noemen. De stad is een stuk armer dan Trujillo, en dat was ook te zien aan de huizen, hoewel de traditionele bruine daken wel een mooi zicht waren. De grote attractie van de stad, la Virgen de la Puerta, was nu niet echt de moeite waard. Blijkbaar was er ooit een beeld van de Maagd verschenen tijdens een veldslag of zo... Een "vriendelijke" maar onwelgekomen dame heeft het mij en Jolien gedurende de busrit uitgelegd maar we waren niet echt geinteresseerd in religieuze onzin.

Na een wandeling omhoog en een zeer korte en lichte regenbui kwamen we een plaatselijke discotheek tegen (om 3 uur 's namiddags of zo), waar we terstond binnentraden, enkele flesjes bier bestelden (vooral de gastbroers vonden dit een topidee) en een dansje waagden. Gelukkig was kunnen dansen niet echt een vereiste: zelfs ik werd niet uitgelachen. Hierna gingen we terug met de bus naar Trujillo, waarna we nog ergens een stukje overheerlijke taart gingen eten.

Zondag ging ik met de familie - Papa Carlos, mama Julvia, broer Carlos, zus Karla en nichtje Brissetth (dochter van Karla) naar het Regionale Feest van de Aardbei. Daar was nu werkelijk niets te beleven buiten aardbeien eten en een pintje drinken. Er speelde wel een orkestje maar dat leverde geen sfeer op.

Na een korte poos hier te verblijven vertrokken we om ergens middag te eten. Papa Carlos vroeg me of ik zin had om eens Cuy te eten. Uiteraard had ik wel zin om dit te proberen. Dus toen at ik cavia... best lekker als je het mij vraagt, alleen was het nogal plakkerig. Gelukkig werd er geen volledige gefrituurde cavia op mijn bord gelegd, enkel een soort bil of zo. Ik kan best begrijpen dat ze dit eten in Peru, wij eten immers ook konijn, toch?

Overigens is het hier verdomd warm vandaag, zou graag eens naar het strand gaan... Hoe is het ginder?

Zonnige en kwaadaardige groeten,
Luka

Foto's van de eerste dagen, een tikkeltje outdated.

Een snel, kort berichtje: ik heb foto's online gezet. Via de module aan de rechterkant van deze pagina kan u mijn album makkelijk bereiken. U kan de presentatie ook gewoon via deze site bekijken, de link brengt u evenwel betere kwaliteit (lees: grotere foto's) en korte commentaar. Het zou dus een enorme verspilling van mijn werk zijn als u de foto's gewoon hier bekijkt in plaats van mijn textuele begeleiding te lezen. Recentere foto's komen eraan, ik heb nu uitgevogeld hoe dit werkt.

Fijn weekend iedereen!

¿Fiesta?

Na intussen meer dan een week is het tijd om alles eens op een rijtje te zetten voor jullie, waarde lezers, en voor mezelf.

Rijtje: opstaan, bus nemen, werk, bus terug, eten, bus nemen, Spaanse les, bus terug, thuis.

Opstaan spreekt voor zich, dat doe ik om 7.00. Na een licht ontbijt neem ik de bus - "el micro" genaamd, omdat het een soort prehistorische minibusjes zijn - richting mijn project. Ik werk in een tehuis voor jongens van 6 tot 17 jaar, wezen, achtergelaten kinderen of van wie de ouders niet meer voor ze kunnen zorgen. In Peru blijkt er een groot probleem te bestaan met alcoholverslaafden, o.a. hun kinderen komen in het tehuis terecht. Van 8.00 tot 12.00 werk ik in het tehuis, samen met Annemarije, een Nederlandse die ook via AFS hier is. Ons "werk", de kinderen vermaken, wordt enigszins bemoeilijkt door de vaste medewerkers, die nog in de jaren stilletjes leven. Als kinderen niet luisteren, trek je aan hun oren. Tevens wordt de televisie als het perfecte zoethoudertje gebruikt, buiten spelen liefst niet te veel. Uiteraard worden de jongens daar al eens gek van en proberen te ontsnappen... Ze zijn echter meestal heel lief en vriendelijk voor ons. "Meestal" is het sleutelwoord in de vorige zin.

Het middagmaal in Peru bestaat bijna altijd uit rijst met kip. Soms is een vlees of vis, en meestal nog wel een saus en hier en daar groenten of fruit, maar kip is immens populair hier. Zelfs hotdogworstjes worden hier van kip gemaakt.

De lessen Spaans zijn verschrikkelijk. Gelukkig is het begrip namiddag in Latijns-Amerika relatief: ik en Linde hebben les van 4 tot 6. Ik ken echter al redelijk Spaans en om dan les te krijgen in de trant van: Yo soy, tu eres, el es (Ik ben, jij bent, hij is) is redelijk vervelend, om niet te zeggen oersaai.

Intussen beginnen meer en meer kleine verschilletjes tussen Belgie en Peru me op te vallen. Zo is het typen van dit bericht lastiger dan je zou denken - een soort Spaans Qwerty-toetsenbord waar verschillende letters op een andere plaats staan. Gezien het aangename klimaat hier hebben ze overal enkel glas en ramen die niet helemaal gesloten kunnen worden en dus slecht isoleren. Afwatering in de straten zijn hier onbekend.

Uiteindelijk ben ik aanbeland bij het laatste puntje van dit bericht... ¡Fiesta! Zaterdag gaf een vriend van mijn broer een soort feestje, er was echter amper volk en er waren nog stapels bier over. Dus besloot mijn broer dat we beter ergens anders heen gingen... We hebben zowat de halve stad gezien en zijn menige bedoening binnengestapt, waar ik uiteraard geen bal verstond van wat men mij vertelde gezien mijn gebrekkige kennis van de Spaanse taal, gecombineerd met al te luide muziek. Mijn broer houdt denk ik wel van uitgaan, aangezien we pas rond 5.00 terug thuis waren. Voor de nieuwsgierigen: ook in dit bericht heeft Fonske-censuur ingegrepen.

Hasta la proxima semana,
Luka

Start.

Donderdagochtend bevond zich nog een bende wenende jongedames, vergezeld door onderstaande, op de luchthaven van Zaventem. Omstreeks 11 uur bevond diezelfde groep jonge mensen zich reeds in Madrid (mooie luchthaven trouwens - weldra fotomateriaal). Bij het opstijgen heb ik het mooiste beeld van Belgie gezien dat ik ooit heb meegemaakt, helaas had ik mijn fototoestel niet bij de hand. Onder begeleiding van de geeloranje zonsopgang brak ons vliegtuig door het broze wolkendek... Prachtig

Tijdens de lange reis over de Atlantische Oceaan werden we getraind in de Kunst van het Eeuwige Wachten. Inderdaad, zulk een vlucht duurt verschrikkelijk lang en de afgrijselijke films aan boord zijn eerder een handicap dan een hulp. Gelukkig bood ons vervoersmiddel zelf soelaas - een grappig ding. Geen dertiende rij voor passagiers, motoren van het merk Rolls Royce, en een waarschuwing op de vleugels "Do not walk outside this area". Alsof ik dat van plan was, sukkels...

In Lima was het weer zowaar slechter dan in Belgie: koud en grijs. En donker om 17.30. Gelukkig werden we opgewacht door AFS del Perú en meteen naar onze tijdelijke verblijfplek gebracht. Een smakelijke maaltijd en een weldoende nachtrust werden uitermate geapprecieerd. Daarenboven kwam vrijdag ook de zon een kijkje nemen, als kers op de taart. We werden door AFS ingelicht omtrent typisch Peruviaanse zaken zoals (zeer belangrijk) vals geld herkennen, hygiene, gastronomie (in een notendop: nooit voedsel weigeren) ...

's Avonds namen ik en Linde de bus richting Trujillo, waar we zaterdagochtend werden opgewacht door onze respectievelijke gastfamilies. Ik werd opgevangen door mijn gastbroer Carlos, die even oud is als mij, en werd al snel achterop diens brommer door het Peruviaanse verkeer geloodsd (na het thuis achterlaten van mijn bagage, natuurlijk). In Trujillo is het minder erg dan in Lima, maar ik kan je een ding vertellen over het verkeer in Peru: het is geweldig, maar ik ben blij niet achter het stuur te zitten. Het belangrijkste deel van het vehikel is de toeter, invoegstroken moeten nog uitgevonden worden, rijstroken worden vrolijk genegeerd...

Hoe dan ook, het weer is lekker en het eten zonnig. Hoera.

Here we go!

Om mijn allerliefste vrienden en kennissen (jullie dus) op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen, heb ik dit prachtige weblog opgestart. Nu wordt er waarschijnlijk redelijk luidop gedacht dat ik dit idee heb gestolen van mijn goede vriend Jonas. Ik moet dezen helaas teleurstellen, ik had het idee al langer. Hoe dan ook, mijn online logboek heet Luka Peruvia, "Luka" aangezien dit mijn voornaam is (indien dit u niet bekend was bent u waarschijnlijk op de foute site terechtgekomen, blijf echter toch maar hier, het is hier namelijk warm en gezellig). "Peruvia" is een fantasietje van mij en het valt nog te bezien of dat effectief enige betekenis heeft in welke taal dan ook; in elk geval komt "Peru" er in voor, en dat is het land waar ik heen ga (indien u dit nog niet wist...). Overigens, mocht iemand het in zijn hoofd halen commentaar te uiten op de layout of inhoud van dit blog, dan wordt hij hartelijk aangespoord deze hier neer te pennen waarna de kritiek met veel plezier niet ter harte genomen zal worden.

Ik heb nog ongeveer een maand tijd voor ik vertrek naar Trujillo, een havenstad in Peru. Aldaar zal ik werken in een project om wees- en straatkinderen op te vangen, mijn exacte job blijft echter redelijk onduidelijk tot nu toe, althans voor mij. Ik vertrek op 9 oktober omstreeks 7:55, dus tot dan ben ik bereikbaar in België.

Deze entry is voorlopig lang genoeg. Ik ben namelijk - de aandachtige lezer had dit reeds opgemerkt - nog niet eens vertrokken. Weldra meer informatie. Spannend.