maandag 16 maart 2009

De reisgenoten

De tijd begint te korten. Met deze bondige, maar angstwekkende mededeling wil ik deze tekst laten beginnen, want dit is de gedachte die momenteel heelder dagen als een orkaan huishoudt in mijn hoofd. Op 19 april vertrekt mijn vlucht naar België. Dat is nog ongeveer een maand, en er is nog zoveel te zien, zoveel te bezoeken, zoveel te doen. Reizen is de logische oplossing.

Het vorige weekend heb ik gespendeerd met mijn reisgenoten. Vrijdagavond nam ik de bus naar Chimbote om Anneleen te bezoeken, één van mijn medereizigsters in oktober. Later deze maand willen we naar Cuzco en Puno reizen - in de buurt van Cuzco ligt de Machu Picchu, en die moet ik uiteraard absoluut bezocht hebben alvorens zelfs maar te kunnen denken aan de terugkeer. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om Chimbote ook maar te verkennen, onder begeleiding van andere Belgen: Anneleen, Els en Bram. Wat betreft AFS is Peru echt een Belgische kolonie, het zit hier vol.

Zaterdag moest ik reeds terugkeren van mijn korte bezoek, want die ándere reisgenoot van mij was jarig. Mijn broer Carlos - ik neem het woord gastbroer intussen al niet meer in de mond - werd 19 jaar. En dat moest gevierd worden. Een van de vrienden van Carlos bracht een hele hoop feestmateriaal, van lichten die aan het Schipperskwartier deden denken tot een reuzegrote box die het halve salon vulde. Alle vrienden en minstens de halve familie was uitgenodigd, en om 3 uur lag onze held uitgeteld op bed.

Het tweede deel van de verjaardag moest echter nog komen. Carlos wou immers reizen, dus besloten we om samen een week naar Arequipa te trekken. Maandagavond namen we de bus in Trujillo, en dinsdagmiddag het vliegtuig en Lima. We bezochten "De Witte Stad", en dronken het plaatselijke Arequipeña-bier. We trokken twee dagen naar de Colca, een prachtig stukje natuur in het binnenland van Peru, met indrukwekkende vulkanen, besneeuwde bergtoppen, een ijzingwekkend diepe canyon en een unieke biodiversiteit. Met dat laatste doel ik natuurlijk op de condors die daar hun nest hebben, en die we van dichtbij hebben kunnen aanschouwen.

Voor de rest hebben we van het nachtleven in Arequipa kunnen genieten, met onder andere een karaoke waar we duidelijk de beste zangers waren - de enigen die moeite deden dus. Ook blijkt het beste bier van Peru ginder een pak goedkoper dan in Trujillo, is er een cocktailbar met een vriendelijke barman die je alles uitlegt als je maar vraagt "wat hij je aanraadt", en menige interessante plaats om te dansen. Zondagochtend werden we - best laat - wakker en moesten we ons klaarmaken voor de terugkeer naar onze geliefde thuisstad.

Zondag werden we bruusk wakker. Een kleine aardbeving schokte de stad op. Dat soort dingen komt hier redelijk vaak voor, en meer dan een trilling voelden we niet, maar ik heb wel een ontdekking gedaan. Ik ben báng voor aardbevingen. Hoewel ik wist dat er in feite geen enkel risico bestond, was ik enorm ongerust. Pure angst. Lang geleden dat ik dat nog gevoeld had.

Intussen nadert het afscheid. Ook daar ben ik bang voor.

Geen opmerkingen: