Het concept cumbia

Laatst werd ik door een attente lezer gevraagd wat in godsnaam het woord "cumbianummer" betekent. Cumbia is een soort muziek die in Latijns-Amerika immens populair is, een cumbianummer is dus een stukje muziek van het type cumbia. In het Nederlands schrijven we dan één woord, zoals bijvoorbeeld rockmuziek ook een woord is. Een cumbianummer is dus geen tropische soort priemgetallen of dergelijke.

Nu we die kleinigheid uit de weg geruimd hebben, kan ik jullie inwijden in de wondere wereld van de cumbia. Die wordt uiteraard gezongen in het Spaans (meegekweeld is, in mijn geval, een meer correcte beschrijving) en handelt in een stevige 99 procent van de gevallen over de liefde. Gebroken harten, liefdesverklaringen, geheime minnaars, klaagzangen, je kan het zo gek niet bedenken of het wordt bezongen in een, jawel, cumbianummer.

Ik geef eerlijk toe, de eerste weken vond ik het hele gedoe wel een beetje overdreven - gehoorvervuiling is een woord dat wel bij Peru hoort. In de bus, in de taxi, in de discotheek, thuis, waar je ook bent: de radio staat aan en er komt cumbia uit. Na een tijdje begon ik dat echter net fijn te vinden, het is erg aanstekelijke muziek en hoe langer ik hier ben, hoe meer ik van de teksten versta. Deze week ben ik zelfs zover gegaan dat ik een CD met 190 mp3's heb gekocht. Voor minder dan een euro.

• Illegaal gekopieerd (check)
• Aanmoediging van, en meewerking aan piraterij (check)
• Erger dan downloaden, want het feitelijk aanmoedigen van handelen in illegale kopieën (check)
• Aanmoedigen van het illegale circuit, en dus de slechte werkomstandigheden van de lokale bevolking in deze zwarte sector ondersteunen (check)
• Moreel verwerpelijk gedrag als rijke westerling in een arm land (check).

Zo erg is het geworden, dames en heren. Maar wel een goedkope CD natuurlijk.

Gelukkig heb ik op zijn minst een kleine compensatie - boetedoening voor de religieuzen - gedaan door vrijdagnacht naar een concert te gaan van Grupo 5 en Bareto, twee enorm bekende groepen hier in Peru. Tijdens het concert staat het hele publiek dan mee te roepen, te dansen, te klappen en sfeer te maken. Geen gedrang, goedkoop bier, steengoede muziek. Dát is hoe ik mijn concerten graag geserveerd krijg. Zelfs met mijn nog steeds niet volledig herstelde knie heb ik ook enkele danspasjes mogen plaatsen. Het Zuid-Amerikaanse ritme komt er stilaan in - een held in dansen ben ik niet.

Estoy llorando

...estoy sufriendo, ella(s) se fue(ron). Ik huil, ik lijd, ze is (zijn) ervandoor. Een klein beetje overdrijven mag wel eens, zeker aangezien de tekst in kwestie ook een cumbianummer is. El payaso, van Papillón, een aanrader. De intelligente lezer heeft uiteraard ook al door waarover ik het heb. Maandag en dinsdag hebben Annemarije en Nora de terugkeer aangevat. Twee opeenvolgende dagen bevonden we ons met een groep vrienden en familie in het busstation. Het huilen stond me nader dan het lachen, om eerlijk te wezen. Het is triest om de mensen waarmee je enkele maanden alles gedeeld hebt, te zien vertrekken. Uiteraard hebben we de kans om later nog af te spreken, maar het blijft een afscheid. Dus ik huilde.

Om in de trieste sfeer te blijven, ook met mijn knie gaat het niet al te best. Maandag liet ik platen maken van mijn knie (blijkbaar hebben de artsen hier nog niet door dat röntgenstralen schadelijk zijn, ze bleven rustig in de buurt staan tijdens de opnames). Daaruit bleek dat de pees tussen mijn knieschijf en onderbeen nog steeds een beetje opgezwollen was, terwijl die intussen al normaal zou moeten zijn. Het harde verdict van de dokter luidde: "3 weken gips." Hierdoor zit ik nu heelder dagen thuis, kan ik voor het eerst in mijn leven genieten van de weldaad die een plaaster je biedt (dát, beste lezer, is cynisme) en over het algemeen mijn tijd besteden aan zaken die geen nut hebben. Nee, ik heb niet gehuild voor mijn plaaster, maar echt hard lachen deed ik toch ook niet.

Ik maak dan maar van de gelegenheid gebruik om mijn Spaans wat bij te schaven door middel van lectuur in deze prachtige taal. Om in het thema te blijven, ik heb net "A orillas del río Piedra me senté y lloré" gelezen. Ik hou niet zo van de religieuze thematiek in zijn boeken, maar dit juweeltje van Paulo Coelho is het al waard enkel voor die prachtige titel. De vertaling is letterlijk "Aan de oever van de rivier Piedra ging ik zitten en huilde", maar ik denk dat de officiële Nederlandse titel van het boek een beetje anders is. Ik heb nog wel een stapeltje ongelezen boeken op mijn nachtkastje liggen, dus voorlopig kom ik wel toe...

Maar ik leef, hoera!

Na regen komt zonneschijn

Na het vorige, op het randje van depressieve bericht is het tijd voor een brok ongebreideld optimisme. De situatie is intussen al enkele keren omgewenteld, gelukkig min of meer in de juiste richting.

Vorige keer vertelde ik dat het plan was mij naar Lima over te brengen voor uitgebreidere tests. Door allerlei factoren was het verkeer uit Trujillo echter redelijk druk, waardoor dit enkele dagen werd uitgesteld. Van deze gelegenheid maakten mijn ouders gebruik om me naar een "huesito", een soort masseur te brengen. "Huesito" betekent letterlijk "botje", en de man had ook enkele foto's van beender- en spierstructuren in zijn praktijk hangen, dus ik vermoed dat hij wel enige kennis van zaken had. Hij constateerde in ieder geval dat er van de vermoede infectie geen sprake was, en dat enkel mijn pezen opgezwollen waren.

Gewapend met deze nieuwe kennis trok ik naar Sofia, de AFS-presidente in Trujillo, en daarnaast ook de plaatselijke dorpsgek en bemoeial. Ik wilde uiteraard niet naar Lima gestuurd worden terwijl ik helemaal geen ernstige ziekte had. Helaas ging het mens niet echt in op mijn argumenten en vertelde ze me droogweg dat er geen stap terug was, en dat het uitstapje naar Lima intussen onvermijdelijk was, maar ze wilde me wel enkele dagen uitstel gunnen, zodat ik op zijn minst de volgende afspraak met de botjesdokter niet zou missen. De volgende dag stond ze opeens voor mijn deur met een andere dokter, die een beetje de huisdokter van AFS is hier. Hij vertelde me na enig onderzoek dat de eerdere diagnose (en dus ook mijn behandeling) foutief was, en dat er enkel sprake was van een geknelde zenus in de wervelkolom. Vandaar de pijn aan de rug, knie en voet. Een enorme opluchting maakte zich van mij meester. Hij schreef me enkele pillen voor en vertelde me nog een weekje te rusten. Maandag moet ik een radiografie van mijn knie en wervelkolom laten maken om alles uit te klaren. Ik ben vreselijk tevreden dat ik eindelijk een bevredigende analyse van mijn probleem heb, en bovendien uitzicht op het einde ervan. Ik voel me alleszins al stukken beter.

Intussen liep de laatste week af voor Nora en Annemarije. Deze jongedames hebben hun zes maanden (vijf en half eigenlijk) vervolmaakt en trekken terug naar het thuisland (Zwitserland en Nederland, respectievelijk). Gisteren hebben we dit min of meer heuglijke feit gevierd door eerst gezellig iets te gaan eten met zijn vijven, en daarna zijn we naar de gevierde Tributo-bar in het centrum geweest, samen met de Peruaanse zussen en broer van beide meisjes. Ik moet eerlijk toegeven dat de band behoorlijk hun best heeft gedaan en de sfeer zat er dan ook dik in. Een waardig afscheidsfeestje voor onze twee lotgenotes.